ادوین هابِل، اخترشناس برجسته امریکایى در 20 نوامبر 1889میلادی در ایالت میسوری به دنیا آمد. وی در ابتدا در رشته حقوق به تحصیل پرداخت اما با مطالعه درباره آسمان و ستارگان، به نجوم و ستاره شناسی گرایید و از سال 1914میلادی به مدت سه سال در یک رصدخانه با تلسکوپ به تحقیقات نجومی مشغول بود. هابِل علاقه خاصی به سحابی ها داشت. سحابی ها توده های ابری شکلی بودند که معمولاً در قسمت های مختلف آسمان دیده می شدند و دانشمندانِ نجوم از ساختمان درونی و نحوه پیدایش آن ها بی خبر بودند. در عصر هابل، ابعاد کهکشان، دقیقاً تعیین شده بود اما سخن در این جا بود که آیا ورای ابرهای توده ای و در آن سوی کهکشان هم چیزی وجود دارد یا خیر. هابل در سال 1924میلادی، با کمک تلسکوپ به کشف ستارگان درون سحابی نائل آمد و از آن پس، تحقیقات خود را در این زمینه ادامه داد و ثابت کرد که پاره ای از این ستارگان، متغیر می باشند. هابل هم چنین این مساله را به اثبات رساند که سحابی های دیگری وجود دارند که مسافتشان از زمین به مراتب بیشتر از مسافت هایى است که تا آن زمان شناخته شده است. هابل بدین نحو، مطالعه در جهان ماورای کهکشان را بنیاد نهاد و نخستین بار وجود اجرام سماوی را که از آن ها به سحابی های برون کهکشانی تعبیر کرد، اعلام داشت. هابل نخستین کسی است که مدارکی در تایید جهانِ در حال گسترش عرضه کرد و یافته های خود را به صورت قانون هابل بیان داشت. طبق این قانون، فواصل بین کهکشان ها دائماً در حال زیاد شدن است و به عبارت دیگر کیهان در حال گسترش می باشد. قانون هابل درباره همه کهکشان هایى است که هم به اندازه کافی از یک دیگر دور هستند و هم نیروی جاذبه در مورد آن ها صرف نظر کردنی باشد، صدق می کند. (قانون هابِل در زمانی مطرح شد که قرآن، کتاب مقدس الهی، در حدود چهارده قرن قبل از آن، به گسترش یافتن آسمان اشاره کرده و فرموده است: "ما آسمان را با قدرت بنا کردیم و همواره آن را وسعت می بخشیم" سوره ذاریات، (آیه 47). ادوین پاول هابل سرانجام در 28 سپتامبر 1953میلادی در 64 سالگی درگذشت. سال ها بعد از مرگ او و در اوایل دهه 1990میلادی، تلسکوپ فضایی عظیمی به فضا پرتاب گردید تا به رصد ستارگان بپردازد که به افتخار این دانشمند بزرگ، تلسکوپ هابل نامیده شد.
