«الذّین یبلغون رسالات اللّه و یخشونه و لایخشون احداً الاّ اللّه »[1]
«... آنان كسانى هستند كه رسالت هاى الهى را مى رسانند و از خدا مى ترسند و از هیچكس جز او نمى ترسند».
نكته:
در اين آيه سخن از قاطعيّت و شهامت مبلّغ در ابلاغ دستورهاى الهى به مردم است، ولى بايد بدانيم كه در مواردى مدارا، نرمش و سكوت براى جذب قلوب لازم است.
پيام ها:
1- موفقيّت در تبليغ، شرايطى دارد:
الف: تداوم تبليغ. «يُبَلِّغُونَ»
ب: تقوا در عمل. «يَخْشَوْنَهُ»
ج: شهامت و قاطعيّت. «وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ»
د: توكّل به خدا. «وَ كَفى بِاللَّهِ حَسِيباً»
2- هميشه تبليغ با سخنرانى نيست، گاهى بايد با عمل، حكم خدا را روشن ساخت. (در دو آيه قبل فرمود: زن زيد را بگير تا خرافه اى را از ميان بردارى، آنگاه در اين آيه مى فرمايد:) «الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ»
3- مبلّغان الهى، همواره دشمنان سرسخت وتهديدكننده دارند. «لا يَخْشَوْنَ أَحَداً»
4- خدا ترسى مقدّمه ى شجاعت و شهامت است. «يَخْشَوْنَهُ وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً»
5- مبلّغان الهى بدانند كه حساب صبر و تحمّل آنان با خداست. «كَفى بِاللَّهِ حَسِيباً»
منبع:
1. محسن قرائتی، تفسير نور(10جلدى)، ناشر: مركز فرهنگى درسهايى از قرآن،تهران1389ش، چاپ چهارم، ج 7، ص: 3754.
2. محسن قرائتی، قرآن و تبليغ، ناشر: مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، تهران۱۳۸۹، چاپ: هشتم، ص: ۲۵.
-------------------------------------
پی نوشت:
[1] احزاب /39.