پابلیوس ویرژیلیوس مارو(Publius Vergilius Maro)، معروف به ویرژیل شاعر بلندآوازه ایتالیا در پانزدهم اکتبر سال هفتاد قبل از میلاد مسیح(علیه السلام) در خانواده ای روستایى در آنْدْ در ایتالیا به دنیا آمد. وی تحصیلات خود را در میلان و رم به انجام رساند. دوران رشد ویرژیل، در یکی از متشنج ترین دوره های تاریخ روم قدیم سپری شد در حالی که جنگ های داخلی و رقابت های گوناگون بر سر قدرت، جامعه را در ناآرامی قرار داده بود. اوضاع زمان، در روحیه ویرژیل، کینه ای شدید نسبت به نفاق و ناسازگاری میان ملت و هم چنین عشقی عمیق به برقراری صلح در نظام حکومتی استوار پدید آورد که در آثارِ بعدی او انعکاس یافته است. زندگی شهرستانی ویرژیل در عین حال که او را در مجاورت زندگی روستایى و کشاورزی و چشم اندازهای طبیعت قرار داده، عشق به عالم انسانی آمیخته با تلاش و علاقه به مردم فعال و قابل احترام و احساس زندگی کلی و جهانی و عواطف دینی را در او ایجاد کرده بود. ویرژیل در دوران تحصیل، علاقه وافری به خواندن آثار نویسندگان به ویژه شعرای روم و یونان داشت و خود نیز در علم معانی و بیان و فلسفه، دانش فراوانی کسب کرد. وی پس از پایان تحصیلات خود، به سرودن شعر پرداخت و زندگی و مطالعات خود را به طور کامل در اختیار شعر و شاعری قرار داد. عشق و علاقه بی حدّ به زادگاه خود و مردمی که در آن به کشاورزی مشغول بودند، اساس الهامات اشعار ویرژیل را تشکیل می دادند. ویرژیل عضو انجمن ادبی رم بود و در همین جا بود که منظومه اشعار شبانی خود را در سال 37 ق. م تصنیف کرد. در این اشعار، ویرژیل زندگی روستایى را به روش گذشتگان یونانی خود مورد توصیف تخیلی قرار داد. اما مهم ترین کتاب او که باعث شهرت دیرپای وی در زمینه ادبیات در جهان شده است، کتاب "اِنه اید" است. این کتاب، حماسه ملی مردم روم، بزرگ ترین منظومه عهد باستان و یک شاه کار ادبی در شعر حماسی جهان به شمار می رود که در دوازده بند سروده شده است. هدف ویرژیل و یکی از دلایل عمده او در سرودن منظومه اِنه اید پدید آوردن پیشینه تاریخی همراه با شخصیتی نیمه خدایى به عنوان قهرمان ملی برای رم است. سبک این منظومه جدی که فاقد روح جسارت و ماجراجویى است، درون گرایانه و صمیمانه با نگارش دقیق می باشد که کمتر موضوعات تکراری دارد. کمال اسلوب و سبک، بیان و وزن و آهنگ و توازن، برجسته ترین ویژگی این منظومه است. منظومه انه ئید را، از نظر وزن، بزرگ ترین و پرشکوه ترین شعری دانسته اند که تاکنون در زبان انسان جاری شده است. ویرژیل در اِنِه ئید، چیزهای اعجاب آور و مافوق الطبیعه از عالم الوهیت، آسمان و زمین، دریا، رب النوع ها، قهرمان ها و نیمه خدایان را به امور بشری و سفرها و شکنجه های ناشی از جنگ می آمیزد. خدایانِ جاودانی و سنگدل، فرمان می رانند و بشر بر روی زمین، همچنان به رنج بردن ادامه می دهد. ویرژیل با ارائه این اثر، در شمار بزرگ ترین شاعران روم باستان قرار گرفت که شعرش بیشترین تأثیر را در ادبیات جهان داشته است. او هم چنین برجسته ترین چهره در ادبیات لاتینی است که در سراسر قرون وسطی، دارای نفوذی فراوان بوده است. پابلیوس ویرژیل سرانجام در 21 سپتامبر سال نوزدهم قبل از میلاد، در 51 سالگی درگذشت.
