آلفرد ویکتور کنْت دو وینی، شاعر و نویسنده فرانسوی، در 24 ژانویه 1797م در تورن فرانسه به دنیا آمد و در جوانی وارد ارتش شد. وی در میانه راه، توجه خویش را به ادبیات معطوف کرد و پس از چندی مجموعه اشعار خود را منتشر نمود. وینی در سال 1845م به عضویت فرهنگستان فرانسه درآمد، هرچند مدتی نیز به فعالیت های سیاسی پرداخت. او برخلاف بیشترشاعران رمانتیک فرانسوی، اندیشمندی عمیق و نوآور است، با این حال دارای حالتی از بدبینی و انزوا جویى نیز می باشد. خود او عنوان می دارد که به آرامی بر خشت غم، زاده شده است. وینی آرمان گرایى سرخورده است که دنیا را آمیزه ای از نیکی و شر می پندارد که شر همواره برنیکی غالب است. در واقع، در این بدترین جهان ممکن، همه چیز به بدی گرایش دارد. شعر وینی فاقد شور و شوق یک رمانتیک تمام عیار است. او پرگویى و تظاهر معمول در بین رمانتیک ها را کنار گذاشت و با این که در فضایى افسرده می زیست، افسردگی او کمتر جنبه فردی و شخصی داشت. دلسوزی او نه تنها برای خودش که برای نوع بشر بود. وینی در مقایسه با بیشتر شاعران رمانتیک و خیال پرداز و احساساتی، شاعری کم کار است و تنها سه دفتر شعر منتشر کرد. او در سال 1826م نخستین رمان تاریخی فرانسوی را نوشت و هم چنین سه نمایش نامه اصیل هم نگاشت که نمایش نامه تراژدی شاترتون بهترین نمایش نامه اوست. وینی در مقام رمان نویس داستان گو و نمایش نامه نویس، کمتر محبوبیت دارد و اشعارش نیز هیچ گاه، آنچنان که باید، مقبولیت عام نیافته است. با این حال، خوانندگانی که از سادگی و ترشرویى و بدبینی او آزرده خاطر نیستند، همواره او را ارج می نهند. تنهایى و انزوایى که وینی در آن در برابر رنج های زندگی و نومیدی، شکیبایى و آرامش نشان می داد، در آثارش به اعتلایى استثنایى از نظر اخلاقی و فلسفی می رسد. افتخار و شهرت وینی از نظر شاعری، پس از مرگش روز افزون شد و مقبولیت عام یافت. وسعت اندیشه، تشویش های روحی و زیبایى پُر قدرت و موثر بعضی از اشعار، به او خصوصیتی تازه بخشید که در بسیاری از مشهورترین آثار معاصرانش نیز یافت نمی شد. بدبینی او در حدّی والا بود و از اصالت و نجابت کامل برخوردار، که این شاعر متفکر را سرمشق دیگر ادبا قرار داد. آلفرد دو وینی سرانجام در نهم سپتامبر 1863م در 66 سالگی درگذشت.
