ژیاکومو لئوپاردی، ادیب برجسته ایتالیایى در 30 ژوئیه 1798م در شهر کاناتی در ایتالیا به دنیا آمد. وی از کودکی علیل بود و عمرش در ناکامی و تحمل شداید و سختی ها گذشت. لئوپاردی در ابتدا برای تحصیل علوم الهی به یکی از اساتید کلیسا سپرده شد، اما در چهارده سالگی، به اذعان استادش، مطلب دیگری برای آموختن نداشت. از این رو، لئوپاردی به سرودن شعر پرداخت و در یازده سالگی، اولین اثر شاعرانه خود را سرود. وی پس از آن، زبان های یونانی، عربی، فرانسه، انگلیسی و اسپانیایى را آموخت و در 16 سالگی مجموعه ای در این باره نوشت که اعجاب دانشمندان را برانگیخت. لئوپاردی تندرستی خود را بر سر این کار گذاشت چنانکه در 20 سالگی با پشت خمیده و نیمه کور و روحی رنجور و نومید، پیوسته آرزوی مرگ را داشت. لئوپاردی در طول سالیان زندگی خود بیش از چهار هزار قطعه شعر سرود. اشعار وی غنایى و از نظر احساسات، عالی و عمیقاً بدبینانه است. این اشعار هم چنین آمیخته با وطن پرستی و تحقیر فرمان روایان ایتالیا می باشند. ژیاکومو لئوپاردی از شعرای رمانتیک ایتالیا به شمار می رود و آثارش از احساس و تخیل بسیاری برخوردار است. درباره اشعار لئوپاردی گفته اند که در بیشتر سروده های او از استعاره و ایهام بهره گرفته شده و کلمات را از معانی خاکی آن پاک کرده، به صفا و خلوص و معنویت می رساند. لئوپاردی در سال های پایانی عمر خود به هجوهای سیاسی و اجتماعی نیز پرداخت. ادبیات ایتالیا به وجود وی افتخار می کند و منتقدینْ او را محبوب ترین و ظریف ترین شاعر ایتالیا می دانند، ضمن اینکه لئوپاردی، رمانتیک ترین شاعر ایتالیایی نیز می باشد. مهم ترین اثر لئوپاردی، نغمه های شاعرانه است و ترانه ها، پالینودیا و دیالوگ ها از دیگر آثار اوست. ژیاکومو لئوپاردی سرانجام در 30 اوت 1837م در 39 سالگی درگذشت.
