زوجی مناسب برای علم و دانش

در ارزشمندی علم و دانش شکی نیست.  در دین ما ارزشمندی علم و دانش، در گرو اخلاق نیکو و بجا آوردن رسالت علمی است.      
امام باقر(علیه السلام) می فرماید: «ما شيب شي‏ء بشي‏ء أحسن من حلم بعلم‏[1] چيزي با چيزي نياميخته است که بهتر از حلم با علم باشد.» این حدیث، علم و حلم را دو زوج مناسب برای می داند.
امام هادی(علیه السلام) درباره حلم می فرماید: «حلم آن است که مالک نفس خود باشی و خشم خود را با وجود توانایی بر انتقام، فرو خوری.»[2] طبق این حدیث، حلم آن است که در اختلافات و بگومگوها، انسان سعه صدر بیشتری داشته باشد، و هر حرفی که به ذهنش آمد، آن را نگوید و خلاصه، خویشتن دار باشد.
در حدیث دیگری، امام باقر(علیه السلام)، اموری را از مکارم اخلاق در دنیا و آخرت می داند که یکی از آنها حلم و برباریست: «و تحلم إذا جهل عليك[3] و هنگامي که با تو به ناداني رفتار شود، بردباري کني.»
ما حصل این احادیث فوق این می شود که انسان درسخوان باید سعه صدر بیشتری نسبت به بقیه داشته باشد. معمولا در پیرامون خود می بینیم که اگر دو نفر انسان درسخوان و فهمیده با هم اختلاف پیدا کنند، و دراخلاف و بگومگوی خود، سعه صدر نداشته و به هم پرخاشگری کنند، آنها را مذمت کرده و می گویند، نا سلامتی شما درسخوان و فهمیده هستید، نباید اینگونه رفتارنمایید.
باید فرقی بین خانواه درسخوان و اهل علم و دانش، با خانواده انسان درس نخوان، در نحوه زندگی کردن وجود داشته باشد. خدا نکند انسانهای درسخوان جامعه ما، در زندگی مشترک، حلم و بردباری را از دست دهند و سریع کارشان به طلاق بکشد، خدا نکند جوان تحصیلکرده ما، با کمترین ناملایمتی زندگی به مقدسات و ارزشها بدبین شود و حرفهای بزند که نباید زده شود، خدا نکند...

پی نوشت:
1. بحارالأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏75 ؛ ص1721.
2. مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏، محدث نورى، حسين بن محمد تقى، ج11، ص291.‏
3. بحار، ج75، ص173.