صفحه یادداشت فرهاد صعودی

شخصی پیش من آمده بود و از تعبیری که جایی درباره او به زبان رانده بودند، ناراحت بود. به او گفتم حرفی درباره تو زده اند که دلت از آن حرف آتش گرفته است. اما آیا برای ظلمی است که به خودت شده، یا بیشتر از آن می سوزی که ظلمی به آنها شده، آن هم از طرف خود آنها؟

یکی از مسائل اساسی در اسلام، عرفان اسلام است. وقتی کسی بگوید: «عرفان یک مسأله انحرافی است»، خوب، چه طور می شود؟ به تمام معارف اسلامی به دیده ی شکّ و تردید نگاه می کند.
قرآنی آمده است تا انسان را در مسیر عرفان با آن محتوایی که دارد قرار دهد آن وقت کسی بیاید و از آن چیزی بسازد که گویا عرفان را منع می کند، تفقه را منع می کند، تهذیب نفس را منع می کند، خودسازی را منع می کند و سیر و سلوک را ممنوع می کند و همه این ها را به عنوان مبتدعات تلقّی می کند. خوب، این چه می شود؟
چرا بعضی ها این حرف ها را می زنند؟

رزق، مثل آب خور مرغ های مرغداری هاست. اگر آب خوری آن ها را دیده باشید، این طور است که کمی بالاتر از لبه ظرفی را سوراخ کرده و آن را پر از آب می کنند و روی یک ظرف بشقاب مانند، برمی گردانند. هوا وارد می شود و آب توی بشقاب زیرین می آید. وقتی آب در بشقاب جمع شد و مقابل سوراخ رسید متوفق می شود. و جوجه ها می آیند از این آب ها می خوردند و سطح آب می آید پایین. همین که جلوی آن سوراخ باز شد دوباره آب جریان پیدا می کند. یعنی وقتی مصرف شد تولید می شود نه این که تولید می شود تا مصرف شود.

نقل بدون علم و اتهام زدن، صدای شیطان است. همه دارای اشکال هستیم، خیلی خب! بیاییم خطاکار را مار زخمی بکنیم تا روی غیظ بیفتد و لجبازی کند، این کار، خدایی نیست. زخم زبان زدن، تحریک کردن و … اینها صدای شیطان است.
صدای خدایی این است که اگر شما می خواهی احیای حق کنی، طرفت را تحریک نکنی و به لجبازی نیندازی.
چرا در قرآن می گوید امر به معروف و نهی از منکر؟ یعنی اول باید دلایل وجوب و دلایل حسن امر واجب را چنان برای طرف مقابلت روشن کنی که او بر خوبی و حقانیت این کار عارف شود و از مخالفت با این عمل خیر دست بردارد. آن هم برای سود خودش اقدام کند و نه از خجالت یا ترس از تو!

بی وفایی امت به اهل بیت مانند بی وفایی برادران نسبت به یوسف
در سوره یوسف آنچه بر ائمه اطهار(علیهم السلام) اتفاق افتاده، به صورت خیلی بدیع و جامع بیان شده است. مانند بی وفایی برادران نسبت به یوسف.
کسی که سوره یوسف می خواند باید به یاد بی وفایی امت به اهل بیت(علیهم السلام) بیافتد. وقتی بعد از به زندان افتادن، و شنیدن تهمت ها، عزیز شدن و به ریاست رسیدن یوسف را می بیند باید به بازگشت امام زمان(علیه السلام) و حاکمیت آینده او بیافتد. وقتی گریه یعقوب در دوری یوسف را می بیند باید یاد بگیرد که مثل یعقوب برای آن حضرت گریه کند.

امام مجتبی علیه السلام هم اینگونه بود: نترسید از اینکه بگویند او می ترسد! این شجاعت و نترسی است. دلیرها می ترسند از اینکه مردم بگویند او ترسوست! شجاعت بزرگ یعنی نترسد از اینکه به او بگویند ترسید!
فرقی میان شجاعت امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نیست. اگر هم فرقی باشد، کفهء ترازوی امام مجتبی علیه السلام سنگین تر است. چرا؟ چون امام حسن علیه السلام، امام زمان عصر خودش است. امامِ امام حسین علیه السلام است. امام، اشجع همه است.