رزاقیت الهی و انفاق

رزق، مثل آب خور مرغ های مرغداری هاست. اگر آب خوری آن ها را دیده باشید، این طور است که کمی بالاتر از لبه ظرفی را سوراخ کرده و آن را پر از آب می کنند و روی یک ظرف بشقاب مانند، برمی گردانند. هوا وارد می شود و آب توی بشقاب زیرین می آید. وقتی آب در بشقاب جمع شد و مقابل سوراخ رسید متوفق می شود. و جوجه ها می آیند از این آب ها می خوردند و سطح آب می آید پایین. همین که جلوی آن سوراخ باز شد دوباره آب جریان پیدا می کند. یعنی وقتی مصرف شد تولید می شود نه این که تولید می شود تا مصرف شود.
روزی همیشه با مصرف هست نه تولید. اگر ده جوجه آب بخوردند آب بیشتر بیرون می آید پنج جوجه بحورند، کمتر بیرون می آید.
مساله روزی انسان هم این چنین است. اگر کسی هزینه چند خانواده را تامین کند، مصرف آنها موجب شدت جریان درآمد می شود و هرکس روزی خودش را می خورد. اگر انسان این معنی را بداند، وقتی کسی از او کمکی بخواهد؛ خوشحال می شود. و می فهمد که بناست خدا به او روزی دهد که این ها چیزی از او می خواهند. اما اگر سفره اش را بست و جلوی مصرف را گرفت، روزی هم بند می آید.