آیت الله شیخ محمدتقی فرزند ملامحمد آملی در تهران دیده به جهان گشود و در محضر عالمانی چون شیخ عبدالنبی نوری و میرزا حسن کرمانشاهی تلمذ نمود. مدتی در نجف اشرف از محضر درس میرزای نائینی، آقا ضیاء عراقی و آقا سیدابوالحسن اصفهانی بهره گرفت. سپس به تهران بازگشت و به مدت بیش از چهل سال به تصنیف و تدریس اشتغال ورزید. او فقیه و فیلسوفی گوشه نشین بود و از پذیرفتن مسؤولیت ریاست خودداری می نمود. آیت الله محمدتقی آملی، تا پایان عمر از نوشتن رساله ی عملیه خودداری کرد. حاشیه بر شرح اشارات، دُرَرُالفوائد، رسالةٌ فی قاعدةِ لاضَرَر و... از جمله تالیفات این فقیه و عارف بزرگوار می باشند.
سرانجام این حکیم وارسته و عارف الهی در 27 آذر سال 1350 ه.ش برابر با 30 شوال سال 1391 ه.ق در 85 سالگی در تهران دار فانی را وداع گفتند و در حرم علی بن موسی الرضا در باغ رضوان اصفهان در مقبره فقیه سبزواری به خاک سپرده شد.
