جنگ های صلیبی عنوان یک سلسله از جنگ هایى است که طی قرون یازده تا سیزده میلادی با تهاجم مسیحیان به سرزمین های اسلامی به وقوع پیوسته است. در این نبردها که به بهانه نجات قبر حضرت عیسی(علیه السلام) از دست مسلمین آغاز گردید قتل و غارت و استثمار و استعمار مسلمین، هدف اصلی جنگجویان مسیحی بود. در سال 1095میلادی پاپ اوربانوس با شعار "این است اراده خدا"، نسبت به تصرف بیت المقدس توسط مسلمانان، که از آنها به عنوان دشمن یاد نمود، اظهار نگرانی کرد و برای آزادسازی آنْ از یاران مسیح(علیه السلام) کمک خواست. از این رو، اولین جنگ صلیبی در نیمه اوت 1096میلادی با شرکت اقوام اروپایى آغاز شد و مسیحیان به طرف فلسطین به راه افتادند. آنان در مسیر خود پس از کشتار و قتل عام در شهرهای منطقه آسیای صغیر و به ویژه انطاکیه، به راه خود ادامه دادند. شهر بیت المقدس در آن زمان در اختیار خلفای فاطمی بود و گرچه در ابتدای کار، دولت فاطمی به صلیبیون پیشنهاد دوستی داد اما آنها که برای قتل و غارت و تصرف آن شهر حرکت کرده بودند ضمن رد این پیشنهاد، خود را به آن منطقه رساندند. در این هنگام، اردوی چهارصد هزار نفری مسیحیان برای تسلط بر بیت المقدس آماده می شدند و درخواست کمک والی این شهر از مصر به عنوان مقر خلفای فاطمی به جایى نرسید. صلیبیون حدود 40 روز به محاصره شهر ادامه دادند و سرانجام پس از چند حمله، موفق شدند بخشی از دیوار دفاعی شهر را ویران نموده و پس از فرار مدافعین آن، سربازان صلیبی وارد شهر شدند. در نهایتْ در روز 15 ژوئیه 1099 میلادی بیت المقدس سقوط کرد. مردم شهر تسلیم شدند و پرچم امان فرمانده صلیبی ها برافراشته شد، اما سربازان مسیحی بدون توجه به این مسئله آنچنان قتل و غارت و کشتاری به راه انداختند که همه مورخین، اعم از مسیحی و مسلمان، به آن اذعان نموده اند. در جریان این حمله وحشیانه در مسجدالاقصی بیش از هفتاد هزار نفر به قتل رسیدند و این آغازی بود بر تسلط مسیحیان بر اولین قبله مسلمین.
مطالب مرتبط
