رالْفْ والْدو اِمِرْسون، شاعر و نظریه پرداز امریكایى، در 25 مه 1803م دربوستون امریكا به دنیا آمد. وی دوران كودكی و نوجوانی خود را با رنج یتیمی و سختی فقر و تنگ دستی سپری ساخت و درنهایت، تحصیلات خود را در دانشگاه هاروارد به پایان رساند. امرسون در ابتدا به كشیشی روی آورد ولی پس از چندی این شغل را رها كرد و به مطالعه در فلسفه و تاریخ پرداخت. وی از آن پس به نوشتن و ترجمه آثار ادبی همت گماشت و با سفر به شهر كُنْكُورْد، مدارج ترقی علمی را پیمود. امرسون پس از چندی چنان مشهور شد كه به حكیم كنكورد معروف گردید. وی در طی این سالیان عقاید خود را منتشر كرد و آثار خود را به نگارش درآورد. او با فلسفه مادی مخالف بود و عالم طبیعت را مظهری از عالم معنوی و روحانی می دانست. امرسون بر این عقیده بود كه خدا واقعیت مطلق است و از عالم هستی جدا نیست. با این حال، او عقیده داشت كه همه آدمیان اجزای حیاتی یك وجود هستند و آن، بشریت است. بنابراین كار ما این است كه وحدت و یك پارچگی انسان را به عنوان پاره ای از خداوند، دوباره مورد تایید قرار دهیم. امرسون می گفت: افراد انسان، نامتناهی هستند و زندگی خصوصی هر انسانی را می توان شكوه مندتر از مملكتی در تاریخ گردانید. در فلسفه استقلال جهانی امرسون، زیبایى دوستی در شناسایى ارتباطی كه میان همه افراد بشر وجود دارد نهفته است. او می گفت: زندگی، مكتبی برای پرورش دوستی است و ما همیشه مشتاقیم تا به كلاس توحیدبخش ارواح انسانی بشتابیم. به طور كلی، یگانگی بشر، عظمت انسان معمولی و ترقی مستقیم همه آدمیان در پرتو سائقه دوستی به سوی شناسایى روحی جهانی كه وحدت بخش همه نفوس فردی است، اصول فیلسوفانه امرسون را تشكیل می دهند. هم چنین امرسون عقیده داشت كه حیات هرگز از بین نمی رود و تمام موجودات زنده، فعالیت خود را در پسِ پرده مرگ ادامه می دهند. كتاب های بعدی وی از جمله دانش پژوه امریكایى، راه زندگی و اجتماع و انزوا و... امرسون را به عنوان مبلغ و مروج آزادی اندیشه و هنر معرفی نمود و او با شعر و نوشتار فلسفی و افكار ملی خود، جنبش و حركتی را به وجود آورد كه از آن به عنوان رنسانس امریكا یاد می شود. فلسفه امرسون یك نظام فلسفی خشك نبود و او ادعا نداشت كه اندیشه اش از یك ثبات جزمی و یقینی برخوردار است.اشعار امرسون نیز بیشتر رنگ عارفانه دارد و غالباً آمیخته با حكمت و پند و اندرز است. امرسون در كتاب های خود به سرگردانی بشر و تحیر انسان در انتخاب زندگی اجتماعی و یا انزوا اشاره می كند و راه اصلی را جستجو در وجود خویش معرفی می نماید. رالف امرسون سرانجام در بیست و دوم دسامبر سال 1882م در حالی كه به كلی مردی فراموش كار شده بود، در هفتاد و نه سالگی درگذشت.
