ولادیمیر مایاكوفسْكی، ادیب معروف روسی، در 19 ژوئیه 1893م در روستای بگدادی كه اكنون به افتخار او، مایاكوفْسْكی نامیده می شود، به دنیا آمد. وی در13 سالگی به همراه خانواده راهی مسكو شد و وارد دبیرستان گردید. اما در اوایل 1908 كه 15 ساله بود به گروه های انقلابی زیرزمینی پیوست، سه بار دستگیر شد و در نتیجه هرگز درسش را تمام نكرد. مایاكوفسكی، چون استعداد فوق العاده ای در نقاشی داشت، در مؤسسه نقاشی، مجسمه سازی و معماری مسكو وارد هنر مدرن شد و به شعر و شاعری نیز پرداخت. با پیروزی بلشویك ها در روسیه، وی به طرفداری از آنها پرداخت و مورد توجه حكومت قرار گرفت. به طوری كه طی ده ها سال حكومت كمونیست ها، هیچ شاعری مانند وی مورد ستایش قرار نگرفته است. علت اساسی این موفقیت فوق العاده این بود كه او علاوه بر داشتن افكار انقلابی، در طرز شعر گفتن نیز انقلابی پدید آورد. در اشعارش كلمات عامیانه به وفور یافت می شود زیرا او با زبان ادبی كه او آن را یادگار دوران اشرافیتْ مَنشی می دانست، مخالف بود. مایاكوفسكی معقتد بود كه ادبیات باید به زبان توده مردم و در بیان زندگی و آلام آنها باشد به همین دلیل اصطلاحات عامیانه را وارد شعر كرد كه این نوع شعر به شعر ژورنالیستی شهرت یافت. وی در میان شعرای قرن بیستم روسیه، تنها شاعری است كه قطعات اشعار بلند دارد. در اشعار مایاكوفسكی، اثر ناراحتی و اضطراب دائم دیده می شود. غالب آنها شامل فریادهای عصبانی است كه شاعر در مقابل تمدن امروزی و فجایع زندگی بشری می كشد. مایاكوفسكی از گواهان و راویان فصیح آشفتگی های قرن بیستم و از شاعران برجسته دوره انقلاب روسیه است. او هم چنین مبتكر مكتب شعری تازه ای است كه، شعر روزنامه ای نام دارد. مایاكوفسكی را همه فن حریف ترین و با ذوق ترین نظم پرداز روس نیز گفته اند. شعر او دكلمه وار است از این رو، آن را به روش پلكانی چاپ می كرد كه پس از هر مكث، یك پله پایین می آمد. بسیاری از اشعار مایاكوفسكی از نوع شعر آزاد است اما حتی در این موارد نیز ریتم شعر او، آشكارا ریتم شعر است نه ریتم نثر. وی استاد با ذوق قافیه بود. قافیه هایش فقط ابتكاری نیست بلكه از نظر معنا شناختی نیز قابل بحث است. مایاكوفسكی بیش از هر شاعر دیگر قرن بیستم بر شاعران روس تأثیر گذاشته است. او را بنیان گذار شعر نو در روسیه می دانند و اولین شاعری است كه وزن را در لحن و توافق اصوات معرفی نمود. هنر مایاكوفسكی بر پایه استادی و مهارت او در فنون شعر و معانی و بیان گذارده شده است. وزن در نظر این شاعر آزاد و تنها، تابع حركات و الهام شاعرانه است. شعر مایاكوفسكی، انعطاف ناپذیر، موجز و تكان دهنده است. با شعر او تغزّل نیرومند از ادب شوروی رخت بربست و تعهد سیاسی جای آن را گرفت. معروف ترین آثار او، انسان، مجموعه جنگ و صلح، روی نی، ستون فقرات و منظومه صد و پنجاه میلیون نام دارند. ولادیمیر مایاكوفسكی سرانجام در 14 آوریل 1930م در 37 سالگی به علت نامعلومی خودكشی كرد. پس از مرگ وی، ژوزف استالین، دیكتاتور بزرگ شوروی، او را بهترین و ستایش انگیزترین شاعر عصر در روسیه معرفی نمود و بی اعتنایی درباره یادبود او و آثارش را جنایت شمرد. سپس در همه شهرهای كوچك و بزرگ روسیه مجسمه هایی از او برپا شد و در مدح او خطابه هایی ایراد گشت.
