حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ محمد شریف رازی، در سال 1300ش (1340ق) در خاندانی متدین در شهر ری به دنیا آمد. در سیزده سالگی پدر را از دست داد و پس از آن به كار و كسب و تحصیل علوم جدید و مقدمات علوم دینی پرداخت. وی در هفده سالگی با صلاحدید آیت اللَّه شیخ محمدتقی بافقی كه دوران تبعیدش را در شهر ری می گذارند، به قم رفت و به تكمیل سطوح عالی حوزه همت گماشت. حجت الاسلام شریف رازی پس از آن رهسپار حوزه علمیه نجف اشرف گردید و مدتی از درس سید ابوالحسن اصفهانی و شیخ غلامحسین اردبیلی بهره برد. ایشان همچنین پس از چند ماهی كه از دروس آیت اللَّه میرزا مهدی اصفهانی در مشهد مقدس استفاده نمود، در قم رحل اقامت افكند و یكسره به درس فقه و اصول حضرات آیات: سید محمد حجت كوه كمره ای و سیدحسین بروجردی حاضر شد و مبانی علمی خویش را استوار ساخت. حجت الاسلام شریف رازی در سال 1333ش به شهر ری رفت و در مدت اقامت پنج ساله در آنجا، در تاسیس، مدیریت و تدریسِ مدرسه بُرهانیه نقش مهمی ایفا نمود. از آن پس به قم بازگشت و به تالیف و تحقیق و تبلیغ دین در داخل و خارج كشور اشتغال ورزید. وی از بسیاری از بزرگان شیعه اجازات امور حسبیه و روایتی دریافت داشت كه از جمله آنها، اجازات روایی حضرات آیات: شیخ آقابزرگ تهرانی، شیخ علی اكبر نهاوندی و سیدشهاب الدین مرعشی نجفی بود. حجت الاسلام شریف رازی در ضبط تاریخ حوزه های علمیه و بزرگان شیعه اهتمامی خاص داشت و با تالیف و نگارش كتاب های آثارُالحُجَّه یا دایرةالمعارف حوزه علمیه قم در 2 جلد و نیز گنجینه دانشمندان درباره شرح حال زندگی علمای معاصر شیعه در ایران و عراق، در 9 جلد، در احیا و بزرگداشت نام و یاد علمای شیعه قدمی بلند و گامی ارجمند برداشت. علاوه بر این از شریف رازی آثار با ارزش دیگری بر جای مانده كه اختران فروزان ری و تهران، كرامات صالحین، چرا شیعه شدم، مشاهیر دانشمند اسلام، تعلیقه بر وسایل الشیعه در 5 جلد و تعلیه بر بحارالانوار در 6 جلد و... از آن جمله اند. معظمٌ له سرانجام پس از عمری تحقیق و نگارش، در بیست و پنجم فروردین 1379ش برابر با هفتم محرم 1420ق در هفتاد و نه سالگی بدرود حیات گفت و در قبرستان شیخان قم مدفون گردید.
