گوستاو فلوبر( Gustave Flaubert)، یكی از نویسندگان طراز اول فرانسه، در 12 دسامبر سال 1821میلادی در شهر روان فرانسه به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات مقدماتی راهی پاریس شد و به فراگیری علم حقوق، پرداخت. فلوبر از جوانی به ادبیات عشق می ورزید، از این رو حقوق را رها كرد و برای رهایى از سر و صدای پاریس، در ویلایى در منطقه ای طبیعی، زندگی را ادامه داد. وی در طی این سال ها آثاری را به نگارش درآورد و به شهرت فراوانی رسید، هرچند مخالفت هایى را نیز برانگیخت. هنر فلوبر در نوع خود بی نظیر است. او گرچه آثار متعددی ندارد لیكن همان چند كتابش هر یك از شاه كارهای جهان ادب به شمار می رود. در دورانی كه رمانتیسم و احساس گرایى اوج ترقی خود را می پیمود، گوستاو فلوبر در ترویج رئالیسم و واقع بینی و حقیقت جویى تلاش فراوانی نمود و موفقیت زیادی نیز به دست آورد. درچشم فلوبر فقط متفكرین و هنرمندانْ، آدم حساب می شوند زیرا در نظر او هیچ چیز به قدر معرفت، ارزش ندارد و هنر نیز در قاموس او چیزی جز راه وصول به معرفت نیست. او معتقد است كه عقاید مذهبی و فلسفی، دست خوش تبدیل و زوال است و تنها هنر، ثابت و پایدار می باشد. هنر با انگیختن احساس زیبایى پرستی، در دنیا نفوذ می كند و حتی خود قادر است دنیای تازه ای بسازد كه همان شاه كار هنری است. گوستاو فلوبر در واقع خط رابط یا نقطه پیوندی است میان دو عصر كه جریان رمانتیسم رابه رئالیسم وصل می كند. در شیوه انشای فلوبر، كلمه ها بسیار بجا و مناسب و در جای صحیح نشانده شده است. تجسم و برجستگی وصف ها، بسط معانی و مفاهیم و دقت وسواس و وجدان هنری و زیركی فراوان در تجزیه و تحلیل، فلوبر را از استادان مسلم جهان در فنّ داستان نویسی ساخته است. درباره وی گفته اند: نخستین هنر فلوبر در نویسندگی كه به محض نظر افكندن به آثارش به چشم می خورد، قالب و شكل داستان است كه نزد نویسندگان، كم نظیر است و نزد عامه مردم، نامرئی. در واقعْ قدرت اثر، چنان خوانندگان را تحت تسلط خود قرار می دهد كه بی آن كه باور داشته باشند، حتی در قعر وجودشان رسوخ می یابد، هم چون خورشید كه نابینایان را گرم می كند، بی آن كه نورش را به چشم ببینند. برخی از آثار گوستاو فلوبر بدین قرارند: تربیت احساساتی، نوامبر، مكاتبات در 13 جلد، مهمان نواز و مهم ترین اثرش با نام مادام بواری. گوستاو فلوبر سرانجام در 8 مه سال 1880میلادی در 59 سالگی جان سپرد.
