رابرت بِراوْنینْگْ(Robert Browning)، شاعر و فیلسوف انگلیسی در هفتم ماه مه سال 1812میلادی در لندن به دنیا آمد. وی که قریحه شاعری را از پدر به ارث برده بود، اولین دیوان شعرش را در 12 سالگی عرضه کرد و مورد توجه واقع شد. براونینگ در سال های بعد منظومه های دیگری را منتشر کرد که اثر معروف او به نام انگشتری و کتاب در چهار جلد، به عنوان شاه کار ادبیات انگلیس در قرن نوزدهم، باعث شهرت و محبوبیت او گردید. اشعار براونینگ، بسیار تدریجی شناخته شد. موضوعات دشوار و مبهم که تلاش ذهنی خواننده را ایجاب می کرد و استادی در فنون کلام و محاوره های نمایشی آن، مردم را ملول می ساخت، اما شاه کارهای او به سادگی و صراحت نزدیک تر است. با آنکه فلسفه، پیشه براونینگ نبود، با این حال، وی شاعری فیلسوف مآب بود. او جهان را دارای معنی و مقصودی می دانست که خوردن و آشامیدن وی نیز، در جستجوی آن بود. براونینگ در بسیاری از اشعار خود در پی یافتن همین معنی است. زبان گفتار براونینگ، گاهی هم چون متفکران مُغْلَق گوی مبهم نویس، پر از تعقید و پیچیدگی است، به همین دلیل او را سلطان مُغْلَق نویسان گفته اند. چکیده افکار او را می توان در عقیده به ضرورت وجود کلیسایى برتر از همه کلیساها و دینی شامل همه ادیان دانست. در این دین عام و کلیسای جهانی آن، همه خدمات در برابر خدایى که ما، چه خوب و چه بد، بازیچه های او هستیم، یکسان است و اوج و پستی و اول و آخری وجود ندارد. دین کلّی مندرج در اشعار براونینگ، یک نوع مذهب وحدت وجودی خواهد بود که خداوند را در صورت و شکلِ ستاره، سنگ، تن، جان و... خواهد دید. وی معتقد بود "در باغِ سرشار از الوهیت زمین، که افتخار باغبانی و کشْتْ وَرزی در آن برای مدتی به ما سپرده شده است، آنچه آغاز گشته با مرگْ، متوقف نمی شود، زیرا حیات واقعی، تازه پس از مرگ چهره می نماید. زندگی، تباهی ماست و مرگ، زندگی ما. به این طریق، در نیم روز عمر، در گرم گاه تکاپوها، آن وجود نادیدنی را با شادی، درود گو". رابرت براونینگ سرانجام در 12 دسامبر سال 1889میلادی به علت ابتلا به بیماری ذات الریه در 77 سالگی درگذشت.
