حكیم محمدرضا قمشه ای اصفهانی متخلص به صهبا در حدود سال 1202 هجری شمسی(1241 هجری قمری) در قمشه اصفهان به دنیا آمد و مقدمات علوم را در همان جا فراگرفت. سپس برای تكمیل معلومات به اصفهان رفت و در محضر بزرگانی همچون حاج ملامحمدجعفر لاهیجی، میرزا حسن نوری، آقاسید رضی لاهیجی به مدارج والایی در عرفان، فلسفه و حكمت دست یافت. حكیم قمشه ای پس از آن در اصفهان به تدریس كتب عرفانی پرداخت و در اواخر عمر در مدرسه صدر تهران مشغول تدریس بود. او در تدریس شرح فصوصِ الحكَم، شرح اشارات و اسفار ملاصدرا، یگانه روزگار بود و شاگردان فاضلی در محضرش پرورش یافتند كه حكمایی همچون میرزا ابوالفضل كلانتری، میرزاجهانگیز خان قشقایی، میرزا عبدالله ریاضی، میرزا هاشم اشكوری، شیخ علی نوری، شیخ محمد بروجردی، میر شهاب الدین تبریزی، ملاعلی سمنانی و میرزا علی محمد اصفهانی از زمره آنانند كه همگی بر شاگردی این عارف وارسته و حكیم برجسته افتخار می كردند. این حكیم بزرگوار كه معاصر ملاهادی سبزواری فیلسوف شهیر آن دوران بود، سرانجام در 17 مهرماه 1267هجری شمسی برابر با اول صفر 1306 هجری قمری در حدود 65 سالگی در تهران درگذشت و در قبرستان ابن بابویه در ری مدفون شد. الاسفارُ الاربِعَه و تحقیقها، حاشیه اسفار ملاصدرا و حایشه بر شرحِ تمهیدُالقواعد از جمله آثار اوست.
