نورالدین عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامی، صوفی، ادیب نحوی و شاعر ماهر در سال 817 هجری قمری در شهر جام خراسان به دنیا آمد. وی در فنون طریقت، از مریدان نقشبندیه بود و ارتباط فراوانی با پیر طریقت داشت. جامی را شیعه دانسته اند و اشعار پرشوری را در مناقب اهل بیت(علیهم السلام) از او نقل می نمایند. ولی گویا وی مذهب خود را پنهان می ساخته و تقیه می كرده است. اَشِعَّةُ اللَّمَعات،هفت اورنگ، بهارستان، چهل حدیث، دیوان اشعار، سلامان و آبسال از جمله تصنیفات وی می باشند. غزلیات جامی بسیار شیرین و گاهی تلفیقی از عربی و فارسی هستند. وی را خاتم شعرای بزرگ پارسی گوی خوانده اند. در اشعار جامی، افكار صوفیانه، داستان ها، حكمت، اندرز، تصورات خیالی و غنایى، به وفور دیده می شود. او در مثنوی های خود، روش نظامی را تقلید می كرد و در غزل از سعدی و حافظ پیروی می نمود. با این حال، نباید جامی را از ابتكار مضامین تازه و قدرت بیان و لطف معانی در اشعارش بی بهره دانست. جامی با آن كه كمتر به مرتبه و جایگاه استادانِ بزرگ پیش از خود می رسد، ولی از آن جهت كه خاتم شعرای بزرگ پارسی زبان است، دارای اهمیت و مقام خاصی است. جامی در سال 898 ه.ق در 81 سالگی در هرات دیده از جهان فرو بست.
مطالب مرتبط
