آیینه های ناگهان | ضیاءالصالحین

تن جاده از رفتنت جان گرفت / قیصر امین پور

خوشا رفتن از خود، رسیدن به خویش / قیصر امین پور

آیین آینه، خود را ندیدن است / قیصر امین پور

خوشا چون سرو اِستادنی سبز / قیصر امین پور

قومی نشسته خیره به تصویر پنجره / قیصر امین پور

برای تو ای روز اردیبهشتی... / قیصر امین پور

دریای درد کیست که در چاه می رود؟ / قیصر امین پور

دردهای پوستی کجا... درد دوستی کجا / قیصر امین پور

این روزها که می گذرد... / قیصر امین پور

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست / قیصر امین پور

روز مبادا / قیصر امین پور

ناگهان چقدر زود، دیر می شود! / قیصر امین پور

بازگشت بالا