ابراهیم خلیل بیلگهی بادکوبه‌ای (۱۲۷۶ - ۱۳۵۹ ق)
آیت‌الله شیخ ابراهیم خلیل بیلگهی بادکوبه‌ای در سال ۱۲۷۶ ق (۱۸۶۰م) در روستای بیلگه از توابع باکو دیده به جهان گشود. دروس مکتب‌خانه و مقدمات را از عالمان دینی منطقه آموخت و بعد راهی حوزه علمیه اردبیل و زنجان شد و سالیانی چند از محضر استادان حوزه‌های مذکور که در آن روزگار از رونق خاصی برخوردار بودند، بهره برد. در حدود سال ۱۳۰۷ ق (۱۸۹۰ م) ره‌سپار نجف اشرف شد و مدت ۱۰ سال از محضر بزرگانی چون میرزا حبیب‌الله رشتی، مولی محمد فاضل شریبانی و مولی محمد فاضل ایروانی مستفیض گشت و به مقامات عالی علمی و معنوی نائل آمد.
در سال ۱۳۱۸ ق (۱۹۰۰ م) به زادگاه خود بازگشت و به فعالیت‌های دینی و تدریس پرداخت و مورد توجه علما و روحانیون و مردم مسلمان قرار گرفت.
پس از حاکمیت کمونیست‌ها، شیخ مانند دیگر عالمان و روحانیون منطقه تحت تعقیب و آزار و اذیت قرار گرفت و به ناچار عمامه از سر بر داشت؛ اما فروغ معنوی و علمیتش همچنان موجب دلگرمی مردم مسلمان بود.
آن عالم ربانی در سال ۱۳۵۹ ق (۱۹۴۰ م) در غربت و مظلومیت دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت. پیکر پاکش در باغ شخصی خود در روستای بیلگه به خاک سپرده شد.
ایشان ۴ پسر و ۳ دختر به نام‌های شیخ جبرائیل، شیخ محمود، اسماعیل، محمد، خدیجه، مریم و بلقیس داشته و ۲ پسر ایشان به اسامی شیخ جبرائیل و شیخ محمود به توصیه پدرش برای تحصیل به نجف اشرف مهاجرت کردند و در آن جا سکنی نمودند.
منبع: کتاب فرزانگان قفقاز، عادل مولایی، ص 56-57
