فرزانگان قفقاز [24] - ابراهيم لنکرانی حائری (۱۲۳۰ - ۱۳۱۴ ق)
ابراهيم لنکرانی حائری (۱۲۳۰ - ۱۳۱۴ ق)
آیت‌الله شیخ ابراهیم (محمد ابراهیم) لنکرانی حائری از علمای اعلام و فقهای عظام منطقه قفقاز است. شرح‌حال‌نویسان از حضرتش با عناوین عالم جلیل و قدوه ارباب فهم و تحصیل، مولانا شیخ ابراهیم لنکرانی عالم فاضل و فقیه کامل و زاهد و عابد و محقق و مدقق و جامع علم معقول و منقول و بارع در فن فروع و اصول یاد کرده‌اند. با احتمالی پس از سال ۱۲۳۰ ق (۱۸۱۵م) در لنکران متولد شد. مقدمات و بخشی از علوم حوزوی را در زادگاه خود فرا گرفت. در جوانی عازم حوزه علمیه کربلای معلی گردید و از محضر علامه شیخ محمد حسین فاضل اردکانی مستفیض گشت. سپس به نجف اشرف مهاجرت کرد و از گنجینه علوم بزرگانی چون حضرات آیات عظام: مولی محمد فاضل ایروانی، میرزا حبیب‌الله رشتی، مولی محمد فاضل شربیانی و شیخ علی یزدی بهره‌مند شد و به درجات عالیه اجتهاد رسید و به گونه‌ای مورد تکریم بزرگان علمی و تعلیم روحانیون و طلاب و عموم مردم واقع شد که امید می‌رفت پس از آیت‌الله العظمی شیخ محمد فاضل شربیانی مرجعیت و زعامت شیعه به ایشان منتهی شود. تألیفات ایشان بدین قرار است:
۱. كتاب فی الأصول؛
۲. کتاب متاجر (که مشتمل بر تمامی مباحث مربوط به مبحث بیع است)؛
۳. رسالة في قضاء الفوائت؛
۴. رسالة في قاعده لاضرر؛
۵. رسالة في العدالة؛
۶. رسالة في قاعدة الميسور؛
۷. رسالة في حمل فعل المسلم على الصحة؛
۸. رسالة في علم الدراية؛
۹. كتاب الطهارة؛
۱۰. كتاب الصلاة؛
۱۱. شرح کتاب بیع و طهارت شرايع‌الإسلام محقق حلى؛
۱۲ . كتاب في الدليل العقلي والملازمة العقلية.
وفات آن عالم عظیم‌الشأن در ربیع‌الثانی ۱۳۱۴ ق (سپتامبر ۱۸۹۶م) اتفاق افتاد و در یکی از حجرات صحن شریف امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام مدفون گردید.[۱]
*****
معظم‌له سه پسر و یک داماد عالم، فقیه و دانشمند داشت که اسامی آنها چنین است:
۱. شیخ علی اکبر لنکرانی،
۲. آیت‌الله شیخ عبدالغفار حائری لنکرانی (شرح حال او به شماره ۳۷۹ خواهد آمد)،
۳. شیخ غلام علی لنکرانی،
۴. آیت‌الله سید فاضل موسوی پارچینی اردبیلی.[۲]
پی‌نوشت:
۱. أحسن الوديعه، ج ۱، ص ۲۱۹؛ علماء معاصرين، ص ۵۸-۵۹؛ نقباء البشر، ج ۱، ص ۵؛ مستدرك اعيان‌الشيعة، ج ۶، ص ۷؛ معجم رجال الفكر والأدب في النجف، ج ۳، ص ۱۱۲۹؛ المفصل في تاريخ النجف الأشرف، ج ۹، ص ۳۳-۳۴؛ تراجم الرجال، ج ۱، ص ۱۸؛ موسوعة مؤلفي الامامية، ج ۱، ص ۲۵۰؛ گنجینه دانشمندان، ج ۷، ص ۲۸.
۲. نقباء البشر، ج ۱، ص ۵؛ گلشن ابرار آذربایجان، ج ۱، ص ۲۳۴.
منبع: کتاب فرزانگان قفقاز، عادل مولایی، ص 54 - 56
افزودن دیدگاه جدید