ادب و فنای جناب حر 2

✅وقتی انسان از خودیت، منیت، هستی، دارایی و موجودیت خود گذشت به حریّت می رسد، کما این که حرّ از ریاست قبیله و آقایی و سرلشگری و اسم و رسم خود گذشت تا آن جا که امام حسین علیه السلام به او فرمود:«أَنْتَ الْحُرُّ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»
تو آزاده ای هم در دنیا و هم در آخرت!
حر تمام دارایی اش را در امام حسین علیه السلام فانی کرد و خدایی شد.
✅انسان مرحله به مرحله باید هر چه دارد در راه وصال انسان کامل فانی کند تا به کمال برسد که این جا راه وصول به خداست. فانی شدن در کامل یعنی فانی شدن در خدا و اسماء و صفات او.
✅وقتی سیدالشهدا(علیه السلام) خواست با همراهانش به مدينه بازگردد و حرّ مانع شد، حضرت فرمود:«ثَكَلَتْكَ أُمُّكَ، ما تُرِيدُ؟»
مادرت به عزايت بنشيند، چه مى خواهى؟
و او در جواب گفت:اگر كسى از عرب جز تو در چنين حالى كه تو در آن هستى اين سخن را به من مي گفت من نيز هر كه بود نام مادرش را به عزا گرفتن مي بردم، ولى به خدا من نمى توانم نام مادر تو را جز به بهترين راهى كه توانائى بر آن دارم ببرم.
✅این جا بود که خود را در حضرت فانی کرد. همین یک جمله سرنوشت حرّ را تغییر داد و او را حرّ کرد و آزاد مرد شد.
✅در لحظات پایانی زندگی اش وقتی که می خواست جان به جان آفرین تسلیم کند، اصحاب پیکر او را نزد حضرت آوردند. امام دست مبارک را به صورت حرّ کشید و فرمود:
«أَنْتَ الْحُرُّ كَما سَمَّتْكَ أُمُّكَ، وَ أَنْتَ الْحُرُّ فِى الدُّنْيا وَ أَنْتَ الْحُرُّ فِى الآخِرَةِ»
تو حرّ و آزاده اى؛ چنان كه مادرت تو را چنین نام نهاده و تو در دنيا آزاده اى و در آخرت نيز آزاده اى.

منبع.بحارالأنوار، ج45، ص 14.