امضای معاهده "برلین" بین دول اروپایی (1878م)

در پی امضای قرارداد سَن استِفانو كه به جنگ های روس و عثمانی در اواخر قرن نوزدهم پایان داد و بر اساس آن بخش هایى از مناطق تحت حاكمیت عثمانی به روسیه واگذار شد، معاهده تاریخی برلین در پایان كنگره ای به همین نام، در 28 ژوئیه 1878م میان نمایندگان كشورهای روسیه، آلمان، فرانسه، انگلیس و اتریش به امضا رسید. دستور كار این كنگره، تجدیدنظر در پیمان سن استفانو بود و برنامه ریزی و مسئولیت آن هم برعهده بیسمارك، صدراعظم قدرت مند و آهنین آلمان قرار داشت. از تصمیمات این كنگره می توان به رسمیت شناختن استقلال صربستان، مونته نگرو و رومانی را نام برد. هم چنین تقسیم بلغارستان به سه قسمت و تجدیدنظر در مرزهای یونان و عثمانی از دیگر تصمیمات این كنگره بود. در این راستا، منطقه بوسنی و هرزگوین نیز تحت اختیار و حاكمیت اتریش قرار گرفت. برگزاری كنگره برلین، یكی دیگر از موضوعاتی بود كه به رهبری و سیادت بیسمارك در میان دولت مردان اروپایى دامن می زد. هم چنین با امضای این معاهده، قدرتِ سیاسی و نظامی آلمان به اوج رسید و زمینه برای توسعه طلبی این كشور فراهم شد. در واقع، انعقاد قرارداد برلین در سال 1878م و ایجاد اختلافات جدید مرزی را می توان یكی از عوامل زمینه ساز جنگ جهانی اول دانست. چرا كه بسیاری از امتیازهایى را كه روس ها در نتیجه معاهده سن استفانو به دست آورده بودند در جریان معاهده برلین از دست دادند و آن امتیازها میان دولت های مدعی و معترض تقسیم گردید. این كار باعث خارج شدن روس ها از اتحاد امپراتوران سه گانه و زمینه ای برای دسته بندی كشورهای اروپایی، قبل از شروع جنگ جهانی اول شد.