كشف فلز نيكل (1751م)

نیکل یک فلز سفید نقره ای است که به خوبی جلا می گیرد. از گروه آهن ها است که سخت و قابل انعطاف بوده، هادی جریان الکتریسیته می باشد و به راحتی با گوگرد و آرسنیک ترکیب می شود. با توجه به اینکه نیکل، دوام زیادی در هوا داشته، اکسیده نمی شود، برای تولید سکه های پول، فلز کاری برنج و آهن و همچنین برای ساخت ابزار آلات شیمیایی در آلیاژهای خاص مانند نقره آلمانی کاربرد دارد و معمولاً با کبالت همراه هست که هر دوی آنها در آهن های شهاب سنگی یافت می شوند. نیکل برای آلیاژهایی که بوجود می آورد، بسیار با ارزش می باشد. معمولترین حالت اکسیداسیون نیکل ، 2+ است و این در حالی است که نیکل 3+ و 1+ نیز به ندرت مشاهده می شوند. محل کشف و پیدایش اکثر نیکل های بدست آمده از دو نوع معدن بدست آمده اند، اولی خاک های آجری رنگ بوده که مهمترین معدن سنگ نیکل هستند و دومی سولفید موجود در ماگمای زمین می باشد. منطقه Sud-bury در Ontario، انتاریو کانادا 30% نیکل جهان را تولید می کند. معادن دیگر در روسیه استرالیا، کوبا، دومینکن، نروژ و اندونزی می باشند. با این وجود این باور وجود دارد که بیشتر نیکل موجود در زمین در هسته این سیاره تمرکز یافته است.