درگذشت علامه بزرگ "محمد تقی شوشتری" عالم بزرگ اسلام (1374 ش)

علامه شیخ محمدتقی شوشتری (تستری) فرزند شیخ محمدكاظم در سال 1281 ش (1320 ق) در خانواده ای كه سه قرن پرچمدار علم و فقه شیعه بوده اند در شهر نجف اشرف دیده به جهان گشود. وی در 7 سالگی به شوشتر رفت و پس از پشت سر گذاشتن مقدمات، در حوزه درس سیدعلی اصغر حكیم، سیدمهدی آل طیب و سیدمحمدتقی شیخ الاسلام به مقام والای اجتهاد رسید. علامه شوشتری پس از مدتی تاب تحمل حكومت جور رضاخان پهلوی را نیاورده و در سال 1314 شمسی به عتبات عالیات مشرف شد و تا سقوط رضاخان پهلوی در آنجا به تألیف و تدریس مشغول بود. زندگی وی نشانه ای از زندگی علمای گذشته و زهد و تقوی و ورع او یادآور ایمان و تقوای صحابه امامان بود. قناعت بسیار و دل نبستن به زخارف دنیا، عشق به ائمه اطهار(ع)، شوق به مطالعه و نگارش و تَقید به نوافل یومیه و نماز شب، خلق خوش و زبان نرم و روحیه كریمانه و انجام ورزش بطور مستمر از خصوصیات علامه شوشتری بود. آثار و تألیفات ارزشمند این عالم بزرگ، نشانگر عمق علم و ژرفای اندیشه اوست. پاره ای از آثار او چون كتاب گرانقدر "قاموس الرجال فی تحقیق رواة الشّیعَه و مُحَدّیثِهم" در 14 جلد و كتاب "بَهج الصباغة فی شرح نهج البلاغه" در 14 جلد كه تألیف آن حدود 50 سال به طول انجامید از دیگر تألیفات این دانشمند شیعی می باشد. هم چنین برخی از آثارشان عبارتند از: النَّجعَة فی شرح اللمعه در 11 جلد، الاربعون حدیثا، قضاء امیرالمومنین علی بن ابی طالب(ع) و البدیع و... می باشد. وفات علامه محمدتقی شوشتری در 29 اردیبهشت 1374 ش برابر با 19 ذی حجه سال 1415 ق در 93 سالگی اتفاق افتاد و پس از تشییعی با شكوه در شوشتر به خاك سپرده شد.