وفات آيت الله رحمانی؛ عالم و مدرس برجسته حوزه (1374ش)

آیت الله ابوالقاسم رحمانی خلیلی مازندرانی در سال ۱۳۰۲ش (۱۳۴۲ق) در خلیل محله بهشهر چشم به جهان گشود. او از كودكی كسب علم و دانش را آغاز نمود و به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. وی سپس برای تكمیل مدارج علمی خود، در سال ۱۳۲۵ش راهی حوزه نجف اشرف شد و از محضر حضرات آیات عظام: سیدمحسن حكیم، سیدمحمود شاهرودی، سیدابوالقاسم خویی و میرزاهاشم آملی بهره های فراوان برد و در همان جا به تدریس مشغول گردید. آیت الله رحمانی پس از چهارده سال اقامت در حوزه نجف به زادگاه خود بازگشت و یك هفته پس از آن، توسط آیت الله كوهستانی، عالم منطقه و استاد اولیه خود، به عنوان فقیه، عالم و ملا معرفی گردید. وی در زادگاه خود، حوزه علمیه، مسجد و حسینیه تأسیس كرد و به امر ارزشمند تدریس و ارشاد همت گماشت. مدتی بعد، آیت الله رحمانی به تهران رفت و پس از اقامتی ۱۴ ساله، در سال ۱۳۶۴ش راهی شهر قم گردید. معظم له عاشق تدریس بود و در تهران هر روز تا ده درس می داد. از این عالم بزرگوار تألیفاتی به جای مانده است كه: "شرحی بر عروةالوثقی"، "رساله در مشتق"، "رساله در طلب و اراده" و... از آن جمله اند. آیت الله ابوالقاسم رحمانی خلیلی مازندرانی، این فقیه فرزانه سرانجام در ۲۷ اسفند ۱۳۷۴ش برابر با بیست و هفتم شوال المکرم سال ۱۴۱۶ هجری قمری در سن هفتاد و دو سالگی پس از نماز صبح بدرود حیات گفت و پس از تشییعی باشكوه در مدرسه ای كه خود در زادگاهش بنیان نهاده بود، مدفون گردید.