نوحه عاشورا | روی دشتی از خون - محمود کریمی (فیلم، صوت، متن)
| پیوست | اندازه |
|---|---|
| روی دشتی از خون - محمود کریمی | 127.74 مگابایت |
نوحه عاشورا | روی دشتی از خون - محمود کریمی (فیلم، صوت، متن)
در این بخش از ضیاءالصالحین، نوحه عاشورایی "روی دشتی از خون" ویژه ماه محرم و ایام عزاداری سالار شهیدان را با نوای دلنشین حاج محمود کریمی به مدت 8 دقیقه با عاشقان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به اشتراک می گذاریم.
متن مداحی "روی دشتی از خون" / محمود کریمی
روی دشتی از خون، روی تلّی از خاک
ایستاده به تماشای عمو
می وزد باد و رخ سوخته ای می سوزد
می وزد باد و ترک های لب اش، شعله ور است
ولی انگار خبر از عطش و تشنگی اش هیچ نداشت
ولی انگار ز خود یا ز حرم، بی خبر است
چه قدر میل پریدن دارد
ولی افسوس که بال اش بسته است
دست او، دست بزرگ حرم بی علم است
دست زینب، ای وای!
می وزد باد و تب خاطره ها می آید
پرده ها می افتد؛ باز در خلوت شهر یثرب
باز در تنگ غروب، سمت یک قبّه ی نور
سمت دیوار بقیع، دست در دست برادر می رفت
زائرانی کوچک که بزرگی ز قدّ و قامت شان می بارید
دو مه بدر تمام، دو پرستوی یتیم
فاتحه می خوانند سر قبر بابا
زیر لب می گویند
جای خالی تو این جاست ولی پر شده است
چه عمویی داریم! مهربان تر ز همه
سایه اش از سر ما، کاشکی کم نشود
گفت قاسم که بیا برخیزیم
که عمو، چشم به راه من و توست
ایستاده به در خانه که ما را بیند
جان من! عبدالله نرود از یادت
که اگر با تو نبودم روزی
نفسی دور نگردی از او
و چنین شد عمری ست که دامان عمو، بالش اوست
شانه اش پنجه ی او؛ جای خواب اش آغوش
به سرش دست نوازش هرروز
گاه می گفت: عمو؛ گاه پدر
ولی ارباب فقط «جان پدر» می گفتش
به خودش آمد و دید
همه رفتند و کسی نیست، کسی غیر از او
قاسم از دست اش رفت؛ یا علمدار که رفت
به حرم پای جسارت وا شد؛ به خودش آمد و دید
پیش روی اش، همه ی لشگر دشمن جمع اند
همه در یک نقطه، دشتی از لشگر و از نیزه و تیغ و
شمشیر، دشنه و سنگ و عمود و آهن
همه در یک گودی، متراکم شده اند
جان به لب هایش بود؛ نفسش بند آمد
چشم هایش شد تار؛ گرد و خاک سرخی
از افق تا به افق می پیچد؛ مردن امّا آسان
ماندن اینجا چه قدر دشوار است
دست لرزانش را، عمّه با دستی که سر و پا می لرزید
می فشرد از سر احساس امانت داری
دید هرقدر که بشتابد زود، باز هم دیر شده
تشنه ای می سوزد؛ خواهری می نالد
طاقت از دست اش رفت؛ گاه بر پنجه ی پا
قامت اش می کشد و می بیند
گاه بر روی زمین می افتد
و به دستی که هنوز آزاد است
به سر و سینه ی خود می کوبید
ناله اش گم می شد بس که فریاد و صدا می آمد
هلهله می پیچید
گوییا ناله ی او سمت عمو، نه! که به زینب
نرسید و گم شد؛ آن طرف زخم زنان
این طرف لطمه زنان، آن طرف بارش زخم
این طرف ناله و آه، وای عمّه! به نگاهی دریاب
اوّلین جاست که در پیش عمو نیستم و می مانم
چه قدر سنگین است، غم این لحظه ی تلخ
جای هرلحظه که بر پیکر او می آمد
زخم سرخی به رخ اش جا می کرد
هرچه جان داشت به دستان اش داد
دست خود را طرفی برد و رها کرد از بند
آستین پاره ای از او به کف زینب ماند
یادگاری یتیمی تنها
گوییا عمّه ی سادات، صدای حسن اش را بشنید
خواهرم ممنونم! بگذار او برود
بگذار او بپرد که گر این جا ندهد جان
دم آتش زدن و سوختن اهل حرم، می میرد
لحظه ای که تو و طفلان، همگی شعله ورید
چادری نیست که بر سر گیرید
غیرت اش را بنگر؛ بگذار او برود
تشنه تر عبدالله، جانب قربان گاه
پیش روی اش همه ی لشگر دشمن جمع اند
همه در یک نقطه می رود می بیند
آن چه را که نتوانست ببیند، جبریل
مادرش می بیند؛ ذوالجناح اش سرخ است
نیزه ها رو به زمین؛ تیغ ها رو به هوا
باز فوّاره ی خون؛ یک نفر خود ز سر می دزدد
یک نفر می خواهد، زره از تن بکشد
ناکسی بر بدنش، نیزه را می شکند
مادرش می بیند، لب او خشک است و
سنگ، پیشانی او می شکند
یک نفر نیّت انگشتری اش را دارد
دشنه ای می چرخد؛ باز فوّاره ی خون
من مگر مرده ام این جا که به او می تازید؟!
به سرش می چرخید
چکمه پوشی آمد؛ تیغ خود بالا برد
آخرین ضربه ی خود را آورد
دید چشمان حسین، سپری را پیش اش
دست هایی کوچک که به مویی بند است
باز هم مثل قدیم، سر عبدالله است روی دستان
عمو
باز هم مثل قدیم، خنده ای زد به رخ اش
کودک آرام گرفت؛ لحظه ی آخر گفت
ای عمو! امّا باز
لب ارباب به هم خورد و شنید
از لب اش «جان پدر»!
جهت دسترسی به مجموعه مداحی های حاج محمود کریمی کلیک کنید.
افزودن دیدگاه جدید