نامه بسیار مهم امام عسکری علیه السلام به علی بن حسین بن بابویه (پدر شیخ صدوق)

موضوع نوشتار: 
محمدباقر خوانساری
امام حسن عسکری علیه السلام

اى فقیه مورد اعتماد من، على بن الحسین بن بابویه القمى، خداوند تو را به کارهاى مورد رضایتش توفیق دهد و از نسل تو، اولاد صالح بیافریند. تو را به رعایت تقوى و برپا داشتن نماز و اداى زکات وصیّت می کنم
وصیت می کنم به رعایت تقوى و بر پا داشتن نماز و اداى زکات زیرا کسى که زکات نپردازد، نمازش قبول نخواهد شد.

 و نیز تو را سفارش می کنم به بخشایش گناه دیگران، و خویشتن‏ دارى به هنگام خشم و غضب، ارتباط با خویشاوندان، تعاون و همکارى با برادران دینى و کوشش در رفع نیازهاى آن ها در تنگدستى و گشاده ‏دستى، بردبارى و کسب آگاهى و معرفت در دین. 

در کارها ثابت قدم و با قرآن هم ‏پیمان باش، اخلاق خود را نیکو گردان و دیگران را به کارهاى شایسته امر کن و از پلیدى ‏ها باز دار، زیرا خداوند فرموده است: «در بسیارى از سخنان آهسته و در گوشى آن ها، هیچ خیرى نیست مگر اینکه ضمن آن، به صدقه یا کار نیک و یا اصلاح بین مردم امر نمایند»

  تو را سفارش مى‏ کنم به خوددارى از تمام معاصى و گناهان.

نماز شب را ترک مکن، زیرا پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در وصیّت خود به علىّ علیه السّلام، سه مرتبه فرمود: «بر نماز شب مواظبت نما.

 و [آگاه باش‏] هر کس نسبت به نماز شب بى ‏اعتنا باشد، از ما نیست»

 پس اى علىّ بن الحسین، تو خود به سفارشات من عمل کن و شیعیان مرا نیز دستور ده تا عمل کنند.

نیز تو را به صبر و پایدارى و انتظار فرج توصیه مى ‏کنم، زیرا پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمودند: «بهترین کارهاى امت من، انتظار فرج است».

 شیعیان ما همواره در غم و اندوه به سر مى‏ برند تا فرزندم ظهور کند، همان کسى که پیامبر صلى اللَّه علیه و آله و سلّم بشارت آمدنش را داده است. او زمین را از عدل و داد پر مى‏ کند، همان گونه که از ظلم و ستم پر شده است.

پس بار دیگر اى علىّ بن بابویه، تو را به صبر و استقامت توصیه مى‏ کنم و تو نیز به همه شیعیان و پیروان مرا به صبر و استقامت فرمان بده. 

«به راستى زمین از آن خداست و آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد به ارث مى‏دهد و عاقبت از آن پرهیزگاران است».

سلام و رحمت و برکت حقّ بر تو و بر همه شیعیان ما، و درود خداوند بر محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و آل او.

 

منبع: محمدباقر خوانساری، روضات الجنات، ج4، ص274

Share