آواتار / حضرت زهیر بن‏ قین‏(ره)

زهير بن قين : «به خدا سوگند! اى فرزند رسول خدا(صلى الله عليه وآله)! دوست دارم هزار بار كشته شوم و زنده گردم تا تو و اهل بيتت زنده بمانيد»[*]
«زهیر بن‏ قین‏ بن حارث بن عامر» او از بزرگان قبیله بجیلها و از هواداران دشمنان امیرالمومنین علیه السلام به شمار می‌رفت و به دروغ امیرالمومنین را شریک در قتل عثمان می دانست[1] زهیر بن قین در سال شصت هجری به مقصد فریضه حج، همراه همسر وگروهی از یارانش، کوفه را ترک کرد ، او پس از انجام فریضه حج، مکه را ترک گفت و رهسپار کوفه شد. زهیر و یارانش آنقدر تند می رفتند که در کوتاهترین زمان نزدیک منزلگاه رسیدند. آنها همواره می کوشیدند که قدری دورتر از محل استقرار موقت امام حسین(علیه السلام) فرود آیند تا اینکه امام حسین(علیه السلام) شخصی را نزد زهیر فرستاد و خواستار ملاقات با او شد. زهیر در ابتدا تمایلی به این دیدار نشان نداد؛ اما به توصیه و نصیحت همسرش «دیلم بنت عمرو»[2] به محضر امام حسین(علیه السلام) حاضر شد. این دیدار و عنایت امام علیه السلام مسیر زندگانی زهیر را تغییر داد. او پس از این ملاقات، شادمان نزد خانواده و دوستانش بازگشت و سپس رو به همسرش كرد و گفت: من بنا دارم با امام حسين(عليه السلام) باشم و جانم را فداى او كنم. همسر زهير  گريست و گفت: خداوند يار و ياورت باشد و براى تو اين سفر را به خير كند و روز قيامت نزد جدّ حسين(عليه السلام) به ياد من هم باش.[3] سپس زهیر به یارانش گفت: هر که خواهد با من باشد، بیاید، و گرنه این آخرین دیدار ماست».
زهير از چهره هاى شگفتى آفرين تاريخ كربلاست كه در پرتو قدرت اراده و ايمان و البته یاری همسر مومنه اش توانست اشتباهات يك عمر خود را در چند لحظه اصلاح كرده، و با عزمى راسخ در مسير صحيح گام بگذارد و تا سرحد جان در اين تحول عجيب پيش برود و الگويى باشد براى آنها كه بخشى از عمر خود را در راه نادرست طى كرده اند و آنگاه كه به اشتباه خود پى بردند، با شجاعت پيش آيند و تصميم بگيرند و راه پرافتخار جديد را بدون تأمل و ترديد طى كنند.
زهير، همانند ديگر ياران امام حسين علیه السلام، در مصاف با دشمنان از مكتب و عقيده و امامش سخت دفاع كرد و در حمايت از محبوب و مقصودش، لحظه اى كوتاهى نورزيد. پس از شهادت حبيب آتش جنگ بالا گرفت. زهير بن قين همراه حر وارد ميدان شد. آن دو نبردى سخت كردند. هرگاه دشمن اطراف يكى را مى گرفت، ديگرى به يارى اش مى شتافت و نجاتش مى داد تا اين كه حر به شهادت رسيد. آن گاه كه نماز خوف به امامت ابى عبدالله علیه السلام خوانده شد، زهير بار ديگر به ميدان آمد و نبردى سخت آغاز كرد؛‌ نبردى كه مانند آن ديده يا شنيده نشده بود. او همچنان به پيكار ادامه داد تا اين كه كثير بن عبدالله شعبى و مهاجر بن اوس بر وى حمله بردند و او را به شهادت رساندند.[4]

پی نوشت:
[*]. اعيان الشيعة، ج 1، ص 601
[1]. ابصارالعين، ص ۱۶۱.
[2]. اللهوف على قتلى الطفوف، ص ۷۲
[3]. بحارالانوار ج ۴۴ ، ص ۳۷۱
[4]. تاریخ طبرى، ج‏3، ص 328.
-----------------------------------
مطالعه بیشتر در:
زهیر بن قین بجلی(علیه السلام)، رایت شجاعت