افضل الدین بدیل بن علی خاقانی شروانی، معروف به حَسّانُ العَجَم از بزرگ ترین شاعران قصیده گوی و از ارکان مسلّم شعر فارسی به شمار می رود. وی نزد عمویش، کافی الدین عمر بن عثمان، و پسر عمَّش، وحیدالدین عثمان، علوم ادبی و حکمت را فرا گرفت و مدتی در خدمت ابوالعلاء گنجوی، دانشمند مشهور آن زمان، تلمذ کرد و به دامادی او درآمد. او سالیانی در خدمت منوچهر شِروانشاه و پسرش بود و مدح ایشان می گفت. مرگ فرزند و حبس و دیگر مصایب بر او روی نمود و در اواخر عمر به عُزلت نشست. قوت اندیشه و مهارت او در ترکیب الفاظ و خلق معانی، ابتکار مضامین جدید، استفاده از راه های خاص در توصیف و تشبیه و آوردن ردیف های مشکل از خواص شعری او محسوب می شوند. ترکیبات او غالباً با خیالات بدیع همراه و با استعارات وکنایاتِ عجیب آمیخته است و معانی خاصی را که تا عهد او سابقه نداشته، در بردارد. خاقانی بر اثر احاطه به غالب علوم و اطلاعاتِ عهدِ خود و قدرت خارق العاده ای که در استفاده از آن اطلاعات در کلام داشته، توانسته است مضامین علمی بی سابقه در شعر ایجاد کند. خاقانی در 595 ه.ق در 75 سالگی در تبریز وفات یافت و در مقبرةالشعرای سرخاب مدفون شد.
