5- در سير وجودي و حضوري به سوي حقايق، و روشن شدن مرز بين دينداري در حد تسليم به دستورات دين، با ايمان قلبي، مي توان فرق ميان چراغ مصطفوي با شرار بولهبي را مشخص نمود، تا روح جامعه و افراد آن، حالت آماده گري براي به حضوررفتنِ هرچه بيشتر را در خود احساس کنند و در اين راستا شرايط ظهور حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تقويت مي گردد، هم او که قلبش به تمامه از هر حجاب و واسطه اي نسبت به ارتباط با حقيقت مطلقِ عالم هستي آزاد است.
تأکيد ما بر روي اين نکته است که فرهنگ حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرهنگ انساني است که واسطة فيض بين خدا و کُلّ ما سِوي الله است، و اگر معني و جايگاه واسطة فيض بودن حضرت درست درک شود مي توان اميدوار به ظهور او براي نهايي کردن رابطة انسان با خدا شد. ولي شرط ظهور آن حضرت فهم پيام اوست و درک مقام او، و تا نفهميم او يک قلب است که عين ارتباط با «الله» است چگونه مي توان مقام و پيام او را فهميد، و تا وارد ارتباط قلبي با حقايق نشويم چگونه مي فهميم او يک قلب است که عين ارتباط با «الله» است، اصلاً زبان آن حضرت را نمي فهميم تا بخواهيم زمينة ظهور آن فرهنگ را فراهم کنيم. گفت:
تو چه داني زبان مرغان را
که نديدي شبي سليمان را
وقتي تفاوت علم حصولي و حضوري شناخته شد و تفکري، تفکر به حساب آمد که در «وجود» سير مي کند، و معلوم شد متوقف شدن در علم حصولي و غفلت از به حضوررفتن، يک نحو يونان زدگي است، علت اين همه ظلمات در آخرالزمان و فلک زدگي بشر امروز روشن مي شود. زيرا تا تفکر به ميان نيايد راهي نمايان نمي شود و تا «وجود» موضوع تفکر نباشد، تفکري در ميان نيست. تفکر در موضوع مرده يعني تفکر در مفهوم، عين بي تفکري است. و روشن شد راه ائمه شيعه(علیهم السلام) از اين نوع تفکر آزاد است، آن ها با قلب مطهر خود با حقيقت هستي در تماس اند و لذا راه براي آن ها نمايان است و با تفکر در «وجود» راهنمايي هاي آن ها براي ما روشن مي شود و امکان شکافته شدن پردة ظلمات آخرالزمان فراهم مي گردد.
