بسم الله الرحمن الرحيم
مَن كَانَ يُرِيدُالْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا إِلَيْهِ يَصْعَدُالْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ
يَرْفَعُهُ وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَ مَكْرُ أُوْلَئِكَ هُوَ يَبُورُ[1]
هركس عزّت مي خواهد عزّت، يكسره از آن خداست. عقيدة پاک به سوى او بالا مى رود و عمل صالح به آن عقيده رفعت مى بخشد، و كسانى كه حيله و مكرهاى زشت مرتکب مي شوند، عذابى سخت خواهند داشت و نقشه هايشان سراسر با پوچي و بي ثمري روبه رو خواهد شد.
بحثي كه بناست طي چند جلسه خدمت عزيزان عرض كنم، در اين رابطه است كه اگر مي خواهيم فعاليت فرهنگي به معني ديني آن، انجام دهيم و در اصلاح خود و ديگران تلاش كنيم، اين كار بايد چه سمت و سويي داشته باشد كه پس از مدتي با بي ثمري كارمان روبه رو نشويم؟! به خصوص كه تجربة بي نتيجه بودن بعضي از فعاليت هاي فرهنگي گروه هاي مذهبي، در قبل و بعد از انقلاب به شدت ما را به اين فكر فرو مي برد که صِرفاً به ظاهرِ ديني کارهايمان دلخوش نباشيم. زيرا بسياري از فعاليت هاي فرهنگي كه حتي با انگيزه هاي ديني انجام مي گرفت، پس از مدتي يا كاملاً بي ثمر بود و يا نسبت به انرژي مصرف شده بهره بسيار کمي در پي داشت، به طوري كه برنامه ریزان آن، امكان ادامه كار را از دست مي دادند و گرفتار حالت يأس و پوچي مي شدند. در صورتي كه اگر قبل از انجام هر گونه فعاليت فرهنگي، سمت و سوي كار مشخص باشد و معلوم شود تا كجا مي خواهند بروند و چگونه مي خواهند اين مسير را طي كنند، كار به جایی نمي كشد كه بعد از يك مدتي احساس كنند نه خودشان به كمال مطلوبي رسيده اند و نه بقيه را توانسته اند به کمالی برسانند.
------------------------------------
[1] - سوره فاطر، آيه 10.
