آواتار/ منافق در بیان قرآن و امیرالمومنین علیه السلام

امام علی(علیه السلام): المُنافِقُ وَقِحٌ غَبىٌّ مُتَمَلِّقٌ شَقىٌّ؛ منافق، بى شرم، كودن، چاپلوس و بدبخت است. [*]

فِى قُلُوبِهِمْ مَّرَضٌ فَزَادَهُمْ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُواْ يَكْذِبُون‏. [1]

در دلهاى منافقان، بيمارى است پس خداوند بيمارى آنان را بيافزايد و براى ايشان عذابى دردناك است، به سزاى آنكه دروغ مى ‏گويند.

سؤال: منظور از اينكه خدا بيمارى منافق را زياد مى كند چيست؟

پاسخ: مثال منافق، به لاشه ومردارى بد بو مى ‏ماند كه در مخزن آبى افتاده باشد. هر چه آب در آن بيشتر وارد شود، فسادش بيشتر شده و بوى نامطبوع و آلودگى آن افزايش مى ‏يابد. نفاق، همچون مردارى است كه اگر در روح و دل انسان باقى بماند، هر آيه و حكمى كه از طرف خداوند نازل شود، به جاى تسليم شدن در برابر آن، دست به تظاهر و رياكارى مى ‏زند و يك گام بر نفاق خود مى‏ افزايد. اين روح مريض، تمام افكار و اعمال او را، رياكارانه و منافقانه مى‏ كند و اين نوعى افزايش بيمارى است. «فزادهم اللّه مرضاً»

اين پاسخ در باره آيه 36 سوره انبيا نيز به كار مى‏ رود كه كفار با ديدن پيامبرصلى الله عليه وآله لجاجت بيشترى مى ‏ورزند. [2]

پی نوشت :

[*][ غررالحكم، ح 1852 و 1853.]

[1] بقرة ایه ۱۰
[2] تمثيلات تفسير نور، قرائتی ، ص14

مطالعه بیشتر :

منافقين در کلام علي(علیه السلام)