مباحث ذکر یار استاد محمد شجاعی/ جلسه 35 - حقیقت ذکر لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم
در این بخش از ضیاءالصالحین، جلسه سی و پنجم مباحث معرفتی ذکر یار از سری مباحث استاد محمد شجاعی با عنوان «یاد خدا توفیق الهی است» تقدیم حضورتان می گردد.
جهت دسترسی به سایر جلسات «ذکـر یــار» اینجا کلیک کنید
هر چقدر معرفت انسان بیشتر باشد، مهارت هایش هم بیشتر می شود.
وقتی انسان معرفت پیدا می کند، که خودش هیچ کاره است به (لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم) رسیده است.
«حول» آن جایی هست که شما مسیر خلاف را نمی روی و صدها امکان گناه برایتان فراهم است ولی انجام نمی دهید. این را خدا به شما لطف می کند که نمی گذارد آلوده شوید. اگر جایی آلوده شدیم لیاقت حول نداشتیم.
«قوة» آنجایی هست که شما میخواهید یک کار خیر یا یک عبادت انجام دهید و این را خدا به شما میدهد؛ یعنی خدا به شما قوت و قدرت داد که آن کار خیر را انجام بدهید. در نماز میگوییم (بحول الله و قوته أقوم و أقعد) یعنی من اگر دارم این کار را انجام میدهم خدا یک لحظه نظرش را بردارد من دیگر عُرضه این کار را ندارم.
نمونه اش هزاران نفر که در این مسیر بودهند بعد دست از این مسیر برداشتند و رفتند منحرف شدند.
قوه، را خدا میدهد. انسان باید لیاقت به خرج بدهد تا کمکش کنند و به سمت گناه نرود یا اشتیاق ذکر و عبادت داشته باشد.
برای اینکه خدا در عبادات و مبارزه با نفست کمکت کند، اول باید خودت به داد خودت برسی.
جاهایی که منم منم میکنی یا دیگران را بخاطر گناهان و اشتباهاتشان تحقیر و سرزنش میکنی، دنبال عیب ها و لغزش های دیگران هستی، به رخش میکشی تا این کار را میکنی خدا میگوید حالا این دفعه قوه و حول خودم را برمیدارم ببینم تو هم عُرضه داری این کار را بکنی یا نه.
معصوم علیه السلام فرموده:
هیچ کس مؤمنی را، مسلمانی را بخاطر گناهی سرزنش نمی کند مگر اینکه حتماً یک کاری میکنم خودش هم آن گناه را بکند.
مطالب مرتبط
