سی و یک خرداد ماه، سالروز شهادت دلاورمردی از تبار علم و ایمان است. این مجاهد نستوه، شهید چمران است که پس از سال ها علم آموزی و کسب مدارج علمی والا در کشور آمریکا به وطن بازگشت و ایمان و تعهد خود را در خدمت نظام نوپای اسلامی قرار داد.[1] نکته ای که متاسفانه بسیاری از نخبگان کشور، به آن توجهی ندارند و پس از ثمردهی علمی، جذب کشورهای دیگر می شوند.
و اینک به دو نکته درباره فرار مغزها اشاره می کنیم:
نکته اول: کسی منکر آن نیست که نخبه های علمی کشور، ممکن است خواسته هایی هم داشته باشند که باید از آنها حمایت شود. اما به نظر می رسد که مشکل اصلی چیز دیگری است و آن نبود ایمان و به تبع آن، نداشتن تعهد به وطن است. شهید چمران در دوره ای بود که می توانست با مدرک علمی خود به خیلی از جاها برسد، اما چون ایمان والایی داشت، فریفته دنیا نشد[2] و به وطن بازگشت و نظام نوپای اسلامی را در جبهه های حق علیه باطل یاری کرد و آخرش در این راه شهد شیرین شهادت را نوشید و الحق که شایستگی آنرا هم داشت.
نکته دوم: چه بسا نخبگانی باشند که در مواقع مختلف(کمک به فلسطین) ادعای «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است» سر می دهند، اما این سخن را درباره خود قبول ندارند. زیرا که اگر اعتقاد داشتند باید کشور خود را که به آنها نیاز دارد، دریابند و آن را تنها نگذارند. نکته ای که شهید چمران، به نحو احسن، آن را به مرحله ظهور رساند و در موقعی که کشور به دانش و تبحر او نیاز داشت، جانانه به میدان آمد.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد.
ان شاءالله.
پی نوشت:
1ــ کلیک کنید
2ــ ل عمران/185: «زندگى دنيا جز متاعى فريبنده نيست.»
مطالب مرتبط
