چه کنم در هنگام عزادارى و ذکر مصیبت قلب من بشکند و اشک بریزم؟

اولاً، خود حالت تباکى و حزن و اندوه داشتن در هنگام ذکر مصیبت، امرى ارزشمند است؛ چنان که در روایات بدان تصریح شده است.
ثانیا، منشأ گریه ارزشى، معرفت است؛ ازاین رو اگر احساس مى کنیم که در هنگام ذکر مصیبت، حالت گریه نداشته و اشکى از چشمانمان جارى نمى شود، حتى قلبمان نیز متأثر و اندوهگین نمى گردد - البته به شرط آن که مطمئن باشیم نداشتن اشک ریشه در عوارض جسمانى ندارد - باید زمینه هاى ایجاد و توسعه معرفت به اهل بیت را در خود تقویت کرده و موانع معرفت را از میان برداریم.

زمینه هاى ایجاد و توسعه معرفت به اهل البیت عبارت است از:
1. مطالعه تاریخ زندگانى آنان،
2. مطالعه و تفکّر در سخنان ایشان،
3. شناخت خدا؛ زیرا آنان تجلى گاه اوصاف الهى اند وبا شناخت خدا و اوصاف او، مى توان فضایل آنان را دریافت.

موانع معرفت؛ عمدتا به عملکرد ما برگشته، موجب قساوت قلب مى شود و موجب مى گردد که حتى احساسات و عواطف ما در سیطره عقل ما نباشد. این موانع عبارتند از:
1. زیاد سخن گفتن درغیر ذکر خدا ،
2. گناه زیاد ،
3. آرزوى زیاد ،
4. گوش سپارى به امور لهو ،
5. جمع کردن مال ،
6. ترک عبادات ،
7. همنشینى با افراد گمراه و ستمگر ،
8. همنشینى با افراد فرومایه و پست ،
9. خنده زیاد .

براى از بین رفتن قساوت قلب، در روایات امورى ذکر شده که مهم ترین آنها عبارت است از:
1. یاد مرگ ،
2. پند و اندرز ،
3. تفکر در آیات الهى، قیامت و حال خویشتن ،
4. همنشینى با اندیشمندان ،
5. معاشرت با اهل فضل ،
6. گفت و گوى علمى ،
7. اطعام تهى دستان ،
8. مهربانى و محبت به ایتام ،
9. ذکر خدا ،
10. ذکر فضایل و مناقب و مصائب اهل بیت ،
11. قرائت قرآن ،
12. استغفار .
مهم تر از تمامى این امور، آن است که از خداوند متعال عاجزانه بخواهیم: به ما چشم اشک بار عنایت کند و در این میان، اهل بیت را واسطه قرارداده و از خود آنان نیز استمداد جوییم.
چون زتنهایى تو نومیدى شوى
زیر سایه یار خورشیدى شوى
رو بجو یار خدایى را تو زود
چون چنان کردى خدا یار تو بود