صوت/ مقتل حضرت ابالفضل العباس علیه السلام - مقام معظم رهبری

بصیرت ابالفضل العبّاس(علیه السلام) کجاست؟ همه یاران حسینى، صاحبان بصیرت بودند؛ اما او بصیرت را بیشتر نشان داد، در روز تاسوعا، مثل امروز عصرى، وقتى که فرصتى پیدا شد که او خود را از این بلا نجات دهد؛ یعنى آمدند به او پیشنهاد تسلیم و امان نامه کردند و گفتند ما تو را امان مى دهیم؛ چنان بر خورد جوانمردانه اى کرد که دشمن را پشیمان کرد، گفت: من از حسین جدا شوم؟! واى بر شما! اف بر شما و امان نامه شما!

امروز روز تاسوعای حسینی(علیه السلام) است و فریاد «یا عباس» بر کوی و هر برزنی به گوش می رسد. در 11 سال پیش در چنین روزی، روز تاسوعای حسینی با روز جمعه مصادف شده بود که مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای امامت نماز جمعه آن روز تهران(26 فروردین) را برعهده داشتند، معظم له در خطبه اول نماز جمعه به ذکر مصیبت ابالفضل العباس(علیه السلام) پرداختند که مشروح آن در ادامه می آید:
*امروز، روز تاسوعاست
امروز، روز تاسوعاست و رسم بر این است که در این روز، گویندگان و نوحه سرایان، راجع به شهادت ابالفضل العبّاس(علیه السلام) روضه بخوانند، آن طور که از مجموع قراین به دست مى آید، از مردان رزم آور - غیر از کودک شش ماهه، یا بچه یازده ساله - ابالفضل العبّاس آخرین کسى است که قبل از امام حسین به شهادت رسیده است؛ و این شهادت هم باز در راه یک عمل بزرگ - یعنى آوردن آب براى لب تشنگان خیمه هاى اباعبداللَّه الحسین - است. در زیارات و کلماتى که از ائمه علیهم السّلام راجع به ابالفضل العبّاس رسیده است، روى دو جمله تأکید شده است: یکى بصیرت، یکى وفا.
*ویژگی بارز حضرت عباس(علیه السلام)
بصیرت ابالفضل العبّاس(علیه السلام) کجاست؟ همه یاران حسینى، صاحبان بصیرت بودند؛ اما او بصیرت را بیشتر نشان داد، در روز تاسوعا، مثل امروز عصرى، وقتى که فرصتى پیدا شد که او خود را از این بلا نجات دهد؛ یعنى آمدند به او پیشنهاد تسلیم و امان نامه کردند و گفتند ما تو را امان مى دهیم؛ چنان بر خورد جوانمردانه اى کرد که دشمن را پشیمان کرد، گفت: من از حسین جدا شوم؟! واى بر شما! اف بر شما و امان نامه شما!
نمونه دیگرِ بصیرت او این بود که به سه نفر از برادرانش هم که با او بودند، دستور داد که قبل از او به میدان بروند و مجاهدت کنند؛ تا اینکه به شهادت رسیدند. مى دانید که آنها چهار برادر از یک مادر بودند: ابالفضل العبّاس - برادر بزرگتر - جعفر، عبداللَّه و عثمان. انسان برادرانش را در مقابل چشم خود براى حسین بن على قربانى کند؛ به فکر مادر داغدارش هم نباشد که بگوید یکى از برادران برود تا این که مادرم دلخوش باشد؛ به فکر سرپرستى فرزندان صغیر خودش هم نباشد که در مدینه هستند؛ این همان بصیرت است.
*وفاداری حضرت ابالفضل العباس(علیه السلام) در کجا نمایان شد
وفادارى حضرت ابالفضل العبّاس(علیه السلام) هم از همه جا بیشتر در همین قضیه وارد شدن در شریعه فرات و ننوشیدن آب است. البته نقل معروفى در همه دهان ها است که امام حسین علیه السّلام حضرت ابالفضل را براى آوردن آب فرستاد، اما آنچه که من در نقل هاى معتبر - مثل «ارشاد» مفید و «لهوف» ابن طاووس - دیدم، اندکى با این نقل تفاوت دارد. که شاید اهمیت حادثه را هم بیشتر مى کند.
در این کتاب هاى معتبر این طور نقل شده است که در آن لحظات و ساعت آخر، آن قدر بر این بچه ها و کودکان، بر این دختران صغیر و بر اهل حرم تشنگى فشار آورد که خود امام حسین و ابالفضل با هم به طلب آب رفتند، ابالفضل تنها نرفت؛ خود امام حسین هم با ابالفضل حرکت کرد و به طرف همان شریعه فرات - شعبه اى از نهر فرات که در منطقه بود - رفتند، بلکه بتوانند آبى بیاورند. این دو برادر شجاع و قوى پنجه، پشت به پشت هم در میدان جنگ جنگیدند. یکى امام حسین در سن نزدیک به شصت سالگى است، اما از لحاظ قدرت و شجاعت جزو نام آوران بى نظیر است. دیگرى هم برادر جوان سى و چند ساله اش ابالفضل العبّاس است، با آن خصوصیاتى که همه او را شناخته اند.
*حضرت عباس(علیه السلام) در بحبوحه جنگ، امام حسین(علیه السلام) را چگونه صدا می زند
این دو برادر، دوش به دوش هم، گاهى پشت به پشت هم، در وسط دریاى دشمن، صف لشکر را مى شکافند، براى این که خودشان را به آب فرات برسانند، بلکه بتوانند آبى بیاورند. در اثناى این جنگِ سخت است که ناگهان امام حسین احساس مى کند دشمن بین او و برادرش عباس فاصله انداخته است، در همین حیص و بیص است که ابالفضل به آب نزدیکتر شده و خودش را به لب آب مى رساند. آن طور که نقل مى کنند، او مشک آب را پر مى کند که براى خیمه ها ببرد. در این جا هر انسانى به خود حق مى دهد که یک مشت آب هم به لب هاى تشنه خودش برساند؛ اما او در این جا وفادارى خویش را نشان داد.
ابالفضل العبّاس وقتى که آب را برداشت، تا چشمش به آب افتاد، «فذکر عطش الحسین»؛ به یاد لب هاى تشنه امام حسین، شاید به یاد فریادهاى العطش دختران و کودکان، شاید به یاد گریه عطشناک على اصغر افتاد و دلش نیامد که آب را بنوشد. آب را روى آب ریخت و بیرون آمد. در این بیرون آمدن است که آن حوادث رخ مى دهد و امام حسین علیه السّلام ناگهان صداى برادر را مى شنود که از وسط لشکر فریاد زد: «یا اخا ادرک اخاک».