حضرت عیسی بن مریم(ع) پیامبر بزرگ الهی و یكی از پیامبران اولوالعزم است كه در 25 دسامبر سال اول میلادی برابر با 622 سال قبل از هجرت نبی مكرم اسلام(ص) در بیت لحم یا ناصره واقع در فلسطین امروزی، به امر خدا از حضرت مریم(س) دختر عمران زاده شد.
قبل از تولد آن حضرت، میلاد ایشان پیش بینی شده بود و این امر برای حكّام زمان، ناگوار بود. از این رو، چون از جانب هردوس، والی روم مورد تهدید بود، خانواده او، وی را به مصر بردند. ایشان در سی سالگی در شهر جلیله، شروع به تبلیغ دین خود كرد كه مورد عداوت روز افزون فریسیان قرار گرفت. موضوع به دار آویخته شدن حضرت عیسی(ع) از نظر مكتب اسلام، چنانكه در قرآن به آن تصریح شده است، امری بی اساس است و به تعبیر قرآن، امر به آنها مشتبه شده است. داستان پایان زندگی دنیوی حضرت عیسی(ع) بر اساس تواریخ و تفاسیر و احادیث از این قرار بوده كه: جهودان كه همواره با حضرت مسیح(ع) سرِ دشمنی داشتند، به قتل او تصمیم گرفتند. در آن حال عیسی(ع) با حواریون در باغی بود. سپاه یهود چون به باغ آمدند همه شاگردان عیسی(ع) پراكنده شده و فرار كردند. یكی از یهودیان به نام یهودا كه شبیه عیسی(ع) بود و جای عیسی(ع) را نیز او نشان داده بود به دست آنها افتاد. سپاهیان او را با هلهله و غوغا، كشان كشان بردند و چون مجال تحقیق بیشتری نبود به دارش زدند. اما خداوند عیسی(ع) را در آن حال به آسمان برد. به روایتی دیگر یكی از حواریون جوانی بود كه به عیسی(ع) شباهت داشت. وی پس از اجازه از حضرت عیسی(ع)، خود را عیسی(ع) معرفی كرد و او را به دار زدند و امر بر یهودیان مشتبه شد. حضرت عیسی(ع) در هنگام عروج، 33 سال داشت.
مطالب مرتبط
