سپاس گزاری بیمار از پرستار

در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت آفرین، سپاس گزاری و حق شناسی است. از آنان که در «خوب شدن» ما سهمی داشته اند و آنان که در گرفتاری ها به کمک مان می شتابند و در بلاها با ما همدردی می کنند، باید به گونه ای شایسته تقدیر شوند. فرهنگ قدردانی و تشکر از خوبی ها و نیکوکاران، از آموزه های اسلام و برنامه های دینی است و هر چه این عمل فراگیرتر شود، نیکوکاری نیز ادامه می یابد. از حضرت علی علیه السلام روایت است که فرمود:
بر عهده کسی که به او انعام و احسانی شده، این است که به خوبی و به شایستگی، بر نعمت دهنده نیکی کند و نعمت و احسان او را جبران نماید. اگر از جبران عملی ناتوان بود، با ستایشی شایسته و ثنایی نیک برخورد کند. اگر از ستایش زبانی هم ناتوان بود، حداقل نعمت را بشناسد و به نعمت دهنده محبت داشته باشد. اگر این را هم ندارد و نتواند، پس شایسته آن نعمت نیست.
از حضرت رضا علیه السلام هم در کلامی آمده است:
من لم یَشکُر المُنْعِمَ مِنَ المخلوقینَ لَم یَشکُر اللّه  عزّوجل.
هر کس مخلوق های نعمت دهنده را سپاس نگوید، خدا را سپاس نگفته است.
به تعبیر مولانا:
شکر او شکر خدا باشد یقین چون به احسان کرد توفیقش قرین 
و به فرموده امام کاظم علیه السلام :
خداوند بنده سپاس گزار را دوست می دارد. در قیامت، خداوند به برخی از بندگانش خطاب می کند: «آیا نسبت به فلانی سپاس و تشکر کردی؟» می گوید: پروردگارا! من تو را شکر کردم. خداوند می فرماید: «اگر او را تشکر نکرده ای، پس مرا هم تشکر نکرده ای».
همچنین بر ماست که توصیه امام سجاد علیه السلام در رساله الحقوق را از یاد نبریم. ایشان در مورد حق کسی که بر ما نیکی کرده است، می فرماید:
حق کسی که صاحب نیکی بر توست، این است که سپاس گزار او باشی و کار نیک او را یاد کنی و خالصانه بین خود و خدایت در حق او دعا کنی و گفتار نیک درباره او داشته باشی. اگر چنین کنی در نهان و آشکار، او را سپاس گفته ای و اگر هم روزی قدرت بر جبران داشته باشی، نیکی او را باید جبران کنی.
چه خوب است که همیشه گله و انتقاد از بدی ها و نارسایی ها در دستور کار ما نباشد، بلکه چشم نیک بین هم داشته باشیم و از خوبی ها و خوش رفتاری های خدمت گزاران، به ویژه در محیط بیمارستان ها نیز به هر زبانی که می توانیم، تشکر کنیم و به روایت امام صادق علیه السلام عمل کنیم که فرمود:
اُشکُر مَن اَنْعمَ علیک، وَ انعِم عَلی مَن شَکَرکَ فاِنّه لازوالَ لِلنَّعماءِ اذا شُکِرتْ وَ لا بَقاءَلَها اِذا کُفِرَتْ والشُّکر زیادةٌ فی النِّعَمِ و امانٌ من الغِیرَ.
نسبت به کسی که بر تو نعمتی داده، سپاس گزاری کن و نسبت به کسی که از تو سپاس گزاری کرده، احسان و انعام کن؛ چرا که اگر نعمت ها سپاس شود، زوال نمی پذیرد و اگر ناسپاسی شود، دوام نمی یابد. شکر و سپاس، موجب افزایش نعمت ها و ایمنی از تغییر و دگرگونی است.
داشتن زبان تقدیر و تشکر، نرم کننده دل ها، افزاینده عواطف وزداینده کدورت ها و دشمنی هاست.
پیام متن: 
1. حق شناسی و سپاس گزاری از کسی که در حق ما نیکی کرده است.
2. سپاس گزاری نکردن از مردم، به منزله شکرگزاری نکردن از خداوند است.
3. سپاس گزاری از پرستاران و کسانی که در بهبودی ما مؤثر بودند، از یاد نبریم.