از حالا باید برای عالم پس از مرگ، فکری کرد. عجیب است! بعضی ها سال ها در عرصه های محشر معطل می شوند. محشر، خیلی معطلی دارد. اصلاً تصورش هم سخت است. انسان، کناری نشسته است – انسانی که در دنیا چقدر محترم بوده است – آن هم نه چند روز یا چند سال، منتظر است گاهی یک امامزاده ای بیاید [و باعث نجات او بشود]. افرادی می آیند و می روند؛ اما کسی که بتواند از او دستگیری کند و او را بشناسد، نیست. هر مقدار، عمل صالح در دنیا زیادتر باشد، راحت تر است؛ ولی هر مقدار کمتر باشد، در محشر معطلی های زیادی دارد.
در برزخ، شفاعت نیست؛ ولی در قیامت هم که شفاعت هست، ممکن است انسان به کسی برنخورد تا او را نجات دهد؛ مثلا به حضرت اباعبدالله علیه السلام بگوید: من برای شما سینه زدم، یا بعضی از شفیعان دیگر را ببیند تا او را نجات بدهند.
چینش قواعد برزخ و محشر، همین الآن هم مشخص است. لحظه به لحظه اش زیر نظر خداست؛ ولی سیر و اسباب خاص خود را دارد. زمین، در قیامت بی قرار است. چه کسی باشد که در دنیا آرامشِ ذکر خدا، دلش را گرفته باشد تا این که در قیامت هم آرامش داشته باشد؟!
مطالب مرتبط
