با توجه به عرایضی که عرض شد ملاحظه بفرمایید؛ اعتکافْ عالَمی دارد و باید سعی کنیم در آن عالَم وارد شویم و در یک آرامش درونی، مرگ و زندگی برای انسان یکسان گردد و این حالت، حالتِ سیر به سوی باطن عالَم است، بدون حرکت دادن اعضاء و یا تحریک قوة خیال و قوة واهمه. چون در حالت اعتکاف به کمک دستوراتی که داده شده، جوشش خیال فرو می نشیند و صحنة دل آمادة پذیرش نفحات الهیه می گردد. که گفت:
از درون خویش این آوازها
منع کن تا کشف گردد رازها
بعد از سیر به سوی خدا و سفر الی الله، سفر فی الله شروع می شود و در این حالت، سالک از تجلّی اسمی از اسماء الهی به تجلی اسم دیگری از آن اسماء، نایل می گردد و قلبْ محلِ تجلّی اسماء الهی خواهد شد، و همة این احوالات در شرایطی حاصل می شود که شخص، با انقطاع از عالَم دنیا، خود را در شرایطی قرار دهد که هیچ چیزِ بیرونی بر او تأثیر نگذارد و به حالت یکسانی و بی تأثیری کامل برسد و زندگی و مرگ به نحو یکسان برای او بی تفاوت باشد.
