چهل حدیث«مقام علما و دانشمندان در آیینه حدیث»

امام رضا علیه السلام فرمودند:
کانَ نَقْشُ خاتَمِ الْحُسَیْنِ علیه السلام «إِنَّ اللّه بالِغُ أَمْرِهِ».
نقش نگین انگشتر امام حسین علیه السلام این جمله بود: «إِنَّ اللّه بالِغُ أَمْرِهِ». (خداوند، فرمان خود را به نتیجه و پایان مى ‌رساند).[1]

֎֎֎֎֎

امام باقر علیه السلام فرمودند:
إنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلىٍّ علیهماالسلام یَخْضِبُ بِالسَّوادِ.
حضرت حسین بن على علیهماالسلام به رنگ سیاه خضاب مى کردند.[2]

֎֎֎֎֎

امام سجاد علیه السلام مى فرماید:
الحُسَینِ علیه السلام أَنَّهُ کانَ یَشْتَرِى الْکِساءَ الْخَزَّ بِخَمْسینَ دینارا وَإِذا صافَ تَصَدَّقَ بِهِ وَلایَرى بِذلِکَ بَأْسا.
امام حسین علیه السلام جامه اى از پوست خز به پنجاه دینار مى خرید و زمانى که تابستان مى شد آن را صدقه مى داد و اشکالى در آن نمى دید.[3]

֎֎֎֎֎

امام سجاد علیه السلام فرمودند:
أَتَیتُ مَروانَ فَقالَ لى: مااسْمُکَ؟ فَقُلت: عَلِىُّ بنُ الْحُسَینِ. فَقالَ: ما اسْمُ أَخیکَ؟ فَقُلتُ: عَلِىٌّ. قالَ: عَلِىٌّ وَ عَلِىٌّ ؟! ... ـ قالَ علیه السلام : فَرَجَعتُ اِلى أبى فَأَخبَرتُهُ فَقالَ [الْحُسَینُ علیه السلام]: . . . لَوْ وُلِدَ لى مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لا أُسَمِّىَ اَحَدا مِنْهُمْ إِلاّ عَلیّا.
روزى که معاویه مروان حکم را بر مدینه گماشت و براى جوانان قریش حقوقى معین نمود، من رفتم، مروان اسم مرا پرسید: گفتم: على. گفت: پس اسم برادرت؟. گفتم: على. گفت: على و على؟ (پدرت چه قصدى دارد که نامى جز على بر فرزندانش نمى گذارد؟!.) امام سجاد علیه السلام مى فرمایند: به خانه برگشتم و سخن مروان را براى پدرم بازگو کردم، پدرم فرمودند: اگر حتى صدفرزند برایم بود؛ دوست داشتم برهیچ یک نامى جز على ننهم. [4]

֎֎֎֎֎

امام باقر علیه السلام فرمودند:
کانَ الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ علیهماالسلام یُعْـتِقانِ عَـنْ عَـلىٍّ علیه السلام.
امام حسن و امام حسین علیهماالسلام از جانب حضرت على علیه السلام بنده آزاد مى کردند. [5]

֎֎֎֎֎

امام سجاد علیه السلام (در جواب کسى که گفت: چه قدر اولاد پدر شما کم است) فرمودند:
اَلعَجَبُ کَیْفَ وُلِدْتُ، کانَ یُصَلّى فِى الْیَوْمِ وَاللَّیْلَةِ اَلْفَ رَکْعَةٍ؛
تعجب مى ‌کنم چگونه به دنیا آمدم، در حالى که پدرم (امام حسـین علیه السلام) هر روز و شب هزار رکعت نماز مى ‌خواند. [6]

֎֎֎֎֎

امام صـادق علیه السلام به نقل از امام باقر علیه السلام فرمودند:
إنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلىٍّ علیهماالسلام کانَ یَزُورُ قَبْرَ الْحَسَنِ بْنِ عَلىٍّ علیهماالسلام کُلَّ عَشِیَّةِ جُمُعَةٍ.
حضرت حسین بن على علیهماالسلام هر شب جمعه به زیارت قبر حضرت حسن بن على علیهماالسلام مى رفت. [7]

֎֎֎֎֎

امام صادق علیه السلام فرمودند:
مامَشَى الْحُسَیْنُ علیه السلام بَیْنَ یَدَىِ الْحَسَنِ علیه السلام قَطُّ وَلابَدَرَهُ بِمَنْطِقٍ إِذا اجْتَمَعا تَعْظیما لَهُ.
امام حسین علیه السلام به خاطر رعایت احترام، هیچ وقت جلوى امام حسن علیه السلام راه نرفت و زمانى که با هم بودند ابتدا به صحبت نکرد. [8]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام فرمودند:
ما کُنّا نَعْرِفُ الْمُنافِقینَ عَلى عَهْدِ رَسُولِ اللّهِ صلى الله علیه و آله إلّا بِبُغْضِهِمْ عَلِیّا وَوُلْدَهُ علیهم السلام.
ما در زمان پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله منافقین را جز به سبب دشمنى آنان با على و اولادش نمى شناختیم. [9]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام فرمودند:
أَلا وَإنَّ الدَّعِیَ ابْنَ الدَّعِىِّ قَدْ تَرَکَنى بَیْنَ السِّلَّة وَالذِّلَّةِ وَهَیْهاتَ لَهُ ذلِکَ مِنّی، هَیْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ.
آگاه باشید که زنازاده فرزند زنازاده (ابن زیاد) مرا بین شمشیر آخته و ذلّت مخیّر کرده است. دور باد براى او تسلیم شدن از سوى ما، زیر بار ذلّت و خوارى رفتن از ما دور است. [10]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام در جواب درخواست بیعت با یزید فرمودند:
مِثْلى لایُبایِعُ لِمِثْلِهِ وَلکِنْ نُصْبِحُ وَتُصْبِحُونَ وَنَنْتَظِرُ وَتَنْتَظِرُونَ أَیُّنا أَحَقُّ بِالْخِلافَةِ وَالْبَیْعَةِ.
شخصى مثل من هرگز با کسى مثل او (یزید) بیعت نمى کند، لکن ما و شما فردا کنیم و ببینیم که کدام یک از ما به خلافت و بیعت شایسته تر است. [11]

֎֎֎֎֎

امام حسـین علیه السلام در جواب معاویه که گفت حُجر بن عدی و اصحابش را کشته و کفن و دفن کردیم، فرمودند:
خَصْمُکَ الْقَوْمُ یا مُعاوِیَةُ، لکِنَّنا لَوْ قَتَلْنا شیعتَکَ ما کَفَّنّاهُمْ وَلاصَلَّیْنا عَلَیْهِمْ وَلاقَبَّرْناهُمْ.
اى معاویه، مردم دشمن تواند. ولى ما اگر پیروان تو را بکشیم، آنان را کفن نمى‌ کنیم، بر آنان نماز نمى ‌خوانیم و به خاک نمى‌ سپاریم. [12]

֎֎֎֎֎

دیلمى گوید: امام حسین علیه السلام بسیار اوقات به این قول شاعر تمثّل می‌ جست و آن را مى‌ خواند که:
یا أَهْلَ لَذّاتِ دُنْیا لابَقاءَ لَها إِنَّ اغْتِرارا بِظِلٍّ زائِلٍ حُمُقٌ.
اى اهل لذت‌هاى ناپایدار دنیا، فریفته شدن به سایه ناپایدار، بى ‌خردى است. [13]

֎֎֎֎֎

مجلسى روایت مى کند که:
کانَ الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ علیهماالسلام یَأْخُذانِ مِنْ مُعاوِیَةَ الاَْمْوالَ فَلایُنْفِقانِ مِنْ ذلِکَ عَلى أَنْفُسِهِما وَلاعَلى عِیالِهِما ما تَحْمِلُهُ الذُّبابَةُ بِفیها.
امام حسن و امام حسین علیهماالسلام اموالى را که از معاویه مى گرفتند حتى به اندازه آنچه مگس با دهانش مى گیرد براى خود و فرزندان خود خرج نمى کردند. [14]

֎֎֎֎֎

شعیب بن عبدالرحمن خزاعى گوید: در شانه ‌هاى امام حسین علیه السلام روز عاشورا اثرى (سیاهى) دیده شد. از امام سجاد علیه السلام علت آن را پرسیدند، حضرت فرمودند:
هذا مِمّا کانَ یَنْقُلُ الْجِرابَ عَلى ظَهْرِهِ اِلى مَنازِلِ الأرامِلِ وَ الْیَتامى وَ الْمَساکینِ.
این اثر حمل مشک غذا به خانه هاى فقراء و یتیمان و محرومین است. [15]

֎֎֎֎֎

گروهى در سفر حج، در مدینه خدمت امام کاظم علیه السلام رسیدند... شیر ترشى که تلیت شده بود آوردند، حضرت فرمودند:
کُلُوا بِسْمِ اللّه الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، فَإِنَّ هذا طَعامٌ کانَ یُعْجِبُ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلیٍّ علیهماالسلام.
با نام خداى مهربان بخورید که این غذایى است که حضرت امام حسین بن على علیهماالسلام آن را دوست داشتند. [16]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام به حرّ فرمودند:
لَیْسَ شَأْنى شَأْنَ مَنْ یَخافُ الْمَوْتَ، ما اَهْوَنَ الْمَوْتُ عَلى سَبیلِ نَیْلِ الْعِزِّ وَ إِحْیاءِ الْحَقِّ... اَفَبِالْمَوْتِ تُخَوِّفُنى؟ هَیْهاتَ طاشَ سَهْمُکَ وَ خابَ ظَنُّکَ، لَسْتُ اَخافُ الْمَوْتَ، إِنَّ نَفْسى لَأَکْبَرُ مِنْ ذلِک وَ هِمَّتى لَأَعْلى مِنْ أَنْ أَحْمِلَ الضَّیْمَ خَوْفاً مِنَ الْمَوْتِ وَ هَلْ تَقْدِرُون عَلى اَکْثَرَ مِنْ قَتْلى؟؛
من آن نیستم که از مرگ بترسم، هر مرگى در راه رسیدن به عزّت و احیاى حق چه آسان است!... آیا مرا از مرگ مى ترسانى؟ هیهات که تیرت به خطا رفت و پندارت ناکام ماند، من از مرگ نمى هراسم، روحم برتر و همّتم والاتر از آن است که از بیم مرگ زیر بار ستم بروم، آیا شما به بیشتر از کشتن من توان دارید؟ [17]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام جرعه جرعه نوشیدن شیر را دوست نداشتند و یکباره مى نوشیدند و مى فرمودند:
إِنَّما یَتَجَّرَعُ أَهْلُ النّارِ؛
اهل دوزخ جرعه جرعه مى نوشند. [18]

֎֎֎֎֎

ابن شهر آشوب گوید: به امام حسین علیه السلام گفته شد چقدر از خدایت مى ترسىد! حضرت فرمودند:
لایَأْمَنُ یَوْمَ الْقِیامَةِ اِلاّ مَنْ خافَ اللّه فى الدُّنْیا.
در قیامت جز کسى که در دنیا از خدا بترسد در امان نخواهد بود. [19]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه السلام روزى به دستشویى مى رفت که لقمه اى نان در بیرون دیدند. به غلام شان سپردند و فرمودند تا بعد از آمدن به ایشان بدهد. حضرت بعدا از او خواست و غلام گفت خوردم، حضرت فرمودند: تو آزادى، زیرا جدّم فرمود:
وَ لَمْ اَکُنْ استَعْبِدُ رَجُلاً اَعْتَقَهُ اللّهُ مِنَ النّارِ.
هر کس لقمه نانى را پیدا کند و پاک کرده بخورد هنوز نان به شکمش نرسیده خدا او را از آتش جهنم رها مى کند.[20]

֎֎֎֎֎

جعید همدانى مى‌ گوید: به امام حسین علیه  السلام گفتم: فدایت شوم، شما با چه چیزى حکم مى ‌کنید، فرمودند:
یاجُعَیْدُ نَحْکُمُ بِحُکْمِ آلِ  داوُدَ فَإذا عَیَینا عَنْ شَىْ ءٍ تَلَقّانا بِهِ رُوحُ الْقُدُسِ.
ای جعید! ما به حکم آل  داود حکم مى  کنیم و وقتى از چیزى عاجز مى  شویم روح  القدس به ما مى  رساند. [21]

֎֎֎֎֎

راشد بن ابى روح انصارى گوید:
کانَ الْحُسَیْنُ علیه  السلام یَجیى ءُ إلى رَسُولِ اللّه  صلّى  الله  علیه  و  آله وَهُوَ ساجِدٌ، فَیَتَخَطَّى الصُّفُوفَ حَتّى یَأْتِىَ النَّبِىَّ صلّى  الله  علیه  و  آله فَیَرْکَبُ ظَهْرَهُ، فَیَقُومُ رَسُولُ اللّهِ صلّى  الله  علیه  و  آله وَقَدْ وَضَعَ یَدَهُ عَلى ظَهْرِ الْحُسَیْنِ علیه  السلام وَ یَدَهُ الاُْخْرى عَلى رُکْبَتِهِ حَتّى یَفْرَغَ مِنْ صَلاتِهِ.
وقتى که پیامبر اکرم صلّى  الله  علیه  و  آله در حال سجود بود، حسین علیه  السلام از پشت صفها مى آمد و به پشت پیامبر سوار مى شد و حضرت موقع بلند شدن از سجده یک دستشان را به پشت امام حسین علیه  السلام و دست دیگرشان را بر زانوى خویش مى گذاشتند تا از نمازشان فارغ مى شدند. [22]

֎֎֎֎֎

از دعاهاى امام حسین علیه  السلام این بود که:
اَللّهُمَّ ارْزُقْنىِ الرَّغْـبَةَ فِى الاْخِرَةِ، حَتّى أَعْرِفَ صِدْقَ ذلِکَ فى قَلْبى بِالزَّهادَةِ مِنّى فى دُنْیاىَ، اَللّهُمَّ ارْزُقْنى بَصَرا فى أمْرِ الاْخِرَةِ حَتّى أَطْلُبَ الْحَسَناتِ شَوْقا، وَاَفِرَّ مِنَ السَّیِّئاتِ خَوْفا یارَبِّ.
خدایا! شوق به آخرت عطایم کن تا از بى رغبتیم به دنیا صدق آن را بشناسم. خدایا! چشم بصیرت در امر آخرت روزیم فرما تا با شوق دنبال خوبیها رفته و از گناهان گریزان شوم. [23]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه  السلام حجرالاسود کعبه را مى گرفت و با خدا این گونه نیایش مى کرد:
إِلهى أَنْعَمْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى شاکِرا، وَأَبْلَیْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى صابِرا، فَلا أَنْتَ سَلَبْتَ النِّعْمَةَ بِتَرْکِ الشُّکْرِ، وَلاأَدَمْتَ الشِّدَّةَ بِتَرْکِ الصَّبْرِ. إِلهى ما یَکُونُ مِنَ الْکَریمِ إِلَّا الْکَرمُ.
خدایا نعمتم دادى و سپاسگزارم نیافتى و مبتلایم کردى و شکیبایم نیافتى، اى خداى مهربان! نه با ناسپاسى من نعمتت را گرفتى و نه با بى صبرى من بلاى خود را پیوسته فرستادى، پروردگارا! از کریم جز بزرگوارى سر نزند. [24]

֎֎֎֎֎

شیخ صدوق گوید: امام حسین علیه  السلام هنگام طلب باران این دعا را مى خواند:
أَللّهُمَّ اسْقِنا سَقْیا واسِعَةً وادِعَةً، عامَّةً، نافِعَةً، غَیْرَ ضارَّةٍ، تَعُمُّ بِها حاضِرَنا وَبادینا، وَتَزیدُ بِها فی رِزْقِنا وَشُکْرِنا…
خدایا! براى ما بارانى وسیع و عمومى و نافع و بى ضرر بباران که شامل همه مردم شهرنشین و بادیه نشین شود و بوسیله آن روزى و سپاسگزارى ما را زیاد کن. [25]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه  السلام در قنوت نماز وتر چنین مى گفت:
أَللّهُمَّ إِنَّکَ تَرى وَلاتُرى وَأَنْتَ بِالْمَنْظَرِ الْأَعْلى وَإِنَّ إلَیْکَ الرُّجْعى وَإنَّ لَکَ الاْخِرَةُ وَالْأُولى، أَلّلهُمَّ إنّا نَعُوذُ بِکَ مِنْ أنْ نَذِلَّ وَنَخْزى.
خدایا! تو مى بینى و دیده نمى شوى و در بلندترین جایگاه دیده بانى هستى، بازگشت همه به سوى تو و آغاز و انجام براى توست، به تو پناه مى بریم از این که ذلیل و خوار شویم. [26]

֎֎֎֎֎

نقل شده که امام حسین علیه  السلام شِکَر صدقه مى داد، از علت آن پرسیدند، فرمودند:
إنّی أُحِبُّهُ وَقَدْ قالَ اللّهُ تَعالى: «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ» [آل عمران 92]
چون مـن آن را دوست دارم و خدا مى فرماید: به نیکى نمى رسید مگر این که از آنچه دوست مى دارید انفاق کنید. [27]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه  السلام درباره هدف قیام خود فرمودند:
أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهى عَنِ الْمُنْکَرِ وَأَسیرَ بِسیرَةِ جَدّى صلّى  الله  علیه  و  آله وَأَبى عَلىِ بن أَبى طالِبٍ علیه  السلام.
مى خواهم امر به معروف و نهى از منکر کرده و به سیره و روش جدّم (رسول اللّه) صلّى  الله  علیه  و  آله و پـدرم على بن ابى طالب علیه  السلام عمل کنم. [28]

֎֎֎֎֎

سید بن طاووس گوید: دعاى امام حسین علیه  السلام در صبح و عصر چنین بود:
بِسْمِ اللّه الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، بِسْمِ اللّهِ وَبِاللّهِ وَ مِنَ اللّهِ وَ اِلَى اللّهِ وَ فى سَبیلِ اللّهِ وَ عَلى مِلَّةِ رَسُولِ اللّهِ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللّه  ِ وَ لاحَوْلَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ. اَللّهُمَّ اِنّى اَسْلَمْتُ نَفْسى اِلَیْکَ وَ وَجَّهْتُ وَجْهى اِلَیْکَ وَ فَوَّضْتُ اَمْرى اِلَیْکَ. اِیّاکَ اَسْأَلُ الْعافِیَةَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ فىِ الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ.
بنام خداوند بخشنده مهربان، به نام خدا و براى خدا، و از خدا و به سوى خدا، و در راه خدا و بر آیین رسول خداست (سیرمن) و بر خدا توکل کردم و هیچ قدرت و توانى جز به وسیله حق تعالى نیست. بار الها من خود را به تو مى سپارم، و روى خود را به سوى تو مى دارم و کارم را به تو وامى گذارم و رستگارى از هر بدى دنیا و آخرت را تنها از تو مى طلبم. [29]

֎֎֎֎֎

ابن عباس گوید:
کانَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلىٍّ علیهماالسلام یَمْشى اِلَى الْحَجِّ وَدابَّتُهُ تُقادُ وَراءَهُ.
امام حسین علیه  السلام در حالى که مرکب سواریش را از پشت سرش مى آوردند، پیاده به حجّ مى رفت. [30]

֎֎֎֎֎

کفعمى گوید: دعاى امام حسین علیه  السلام بعد از نمازهاى واجب این گونه بود:
اَللّهُمَّ اِنّى اَسأَلُکَ بِکَلِماتِکَ وَ مَعاقِدَ عَرشِکَ وَ سُکّانِ سَماواتِکَ وَ اَرضِکَ وَ اَنبیائِکَ وَ رُسُلِکَ أَنْ تَستَجیبَ لى، فَقَدْ رَهَقَنى مِنْ أَمرى عُسراً فَأَسألُکَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَجْعَلَ لى مِن عُسرى یُسراً.
خدایا از تو مى خواهم: به حرمت کلماتت و بندهاى عرشت و ساکنان آسمانها و زمینت و پیامبران و رسولانت، مرا اجابت کنى که کارم به سختى رسیده است، پس از تو مى خواهم بر پیامبر و آلش درود فرستى و سختى در امور مرا به آسانى تبدیل گردانى. [31]

֎֎֎֎֎

ابن اثیر گوید:
کانَ الْحُسَینُ علیه  السلام فاضِلاً، کَثیرَ الصَّوْمِ، وَ الصَّلاةِ، وَ الْحَجِّ، وَ الْصَّدَقَةِ، وَ اَفْعالِ الْخَیْرِ جَمیعُها.
امام حسین علیه  السلام شخصى با فضیلت بود که عبادت روزه، نماز، حج و صدقه دادن و تمامى کارهاى خوب را زیاد انجام مى داد.[32]

֎֎֎֎֎

امام حسین علیه  السلام فرمودند:
لاَ اُقْتَلَ وَاللّهِ بِمَکانِ کَذا أَحَبُّ إِلَىَّ مِنْ أَنْ أُسْتُحِلَّ بِمَکَّةَ.
به خدا سوگند اگر در چنین مکانى (خارج از مکه) کشته شوم، بهتر از آن است که با کشتن من حرمت مکه شکسته شود.[33]

֎֎֎֎֎

امّ سعيد مي گويد: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: ثواب زيارت امام حسين علیه السّلام چه اندازه است؟ حضرت فرمودند:
تَعدِلُ حَجَّهً وَ عُمرَهً و اعتکاف شَهرَينِ في المسجد الحرام وَ صِيامَها وَ خَيرٌ مِنها کَذا...؛
ثواب زيارت امام حسين (علیه السّلام) برابر يک حج و يک عمره و دو ماه اعتکاف همراه با روزه در مسجد الحرام و [بلکه] بهتر از آنهاست. [34]

֎֎֎֎֎

پیامبر اکرم صلّى الله عليه و آله فرمودند:
أمّا الحُسَينُ فَإنَّهُ مِنّي وَهُوَ ابني وَوَلَدي وَخَيرُ الخَلقِ بَعدَ أخيهِ وَهُوَ إمامُ المُسلِمينَ وَمَولى المُؤمِنينَ وَخَليفَةُ رَبِّ العالَمينَ وَغياثُ المُستَغيثينَ وَكَهفُ المُستَجيرينَ وَحُجَّةُ اللّه عَلى خَلقِهِ أجمَعينَ وَهُوَ سَيِّدُ شَبابِ أهلِ الجَنَّةِ وَبابُ نَجاةِ الاُمَّةِ أمرُهُ أمري وَطاعَتُهُ طاعَتي مَن تَبِعَهُ فَإنَّهُ مِنّي وَمَن عَصاهُ فَلَيسَ مِنّي؛
امّا حسين، او از من است. او پسر من و زاده من است و بهترين انسانها پس از برادرش مى باشد. او امامِ مسلمانان است و مولاىِ مؤمنان و خليفه پروردگار جهانيان و ياورِ ياريخواهان و پناهِ پناهجويان و حجّت خداوند بر همه خلق او. او سرور جوانان بهشت و دروازه نجات امّت است. فرمان او فرمان من است، و اطاعت از او اطاعت از من، هركه از او پيروى كند از من است و هركه نافرمانى او كند از من نيست .[35]

֎֎֎֎֎

پیامبر اکرم صلّى الله عليه و آله فرمودند:
مَن أحَبَّ أن يَنظُرَ إلى أحَبِ أهلِ الأرضِ إلى أهلِ السَّماءِ فَليَنظُر إلَى الحُسَينِ؛
هركس كه دوست دارد به محبوبترين فرد روى زمين در نزد اهل آسمان نگاه كند به حسين (علیه السّلام) بنگرد .[36]

֎֎֎֎֎

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
سَمِعتُ الحُسَينَ عليه السلام يَقولُ: لَو شَتَمَني رَجلٌ في هَذهِ الأُذُنِ ـ وَأومى إلى اليُمنى ـ وَاعتَذَر لي في الاُخرى لَقَبِلتُ ذلك مِنهُ ، وَذَلِكَ أنَّ أميرَالمُؤمِنينَ عَليَّ بنَ أبي طالبٍ عليه السلام حَدَّثَني أنَّهُ سَمِعَ جَدّي رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله يَقولُ: لا يَرِدُ الحَوضَ مَن لَم يَقبَلِ العُذرَ مِن مُحقٍّ أو مُبطِلٍ؛
از حسين عليه السلام شنيدم كه مى فرمايد: اگر مردى در اين گوشم ـ اشاره به گوش راست خود كرد ـ مرا دشنام دهد و در ديگرى از من پوزش بخواهد ، پوزش او را مى پذيرم ؛ چرا كه امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام برايم نقل كرد كه از جدّم رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيد كه مى فرمايد: بر حوض كوثر وارد نمى شود كسى كه عذر را ـ موجّه باشد يا غير موجّه ـ نپذيرد .[37]

֎֎֎֎֎

امام حسين علیه السّلام فرمودند:
بر رسول خدا صلى الله عليه و آله وارد شدم . ابن ابى كعب در خدمت ايشان بود . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به من فرمودند: خوش آمدى اى ابا عبداللّه ، اى زيور آسمانها و زمينها! اُبىّ به پيامبر عرض كرد: اى رسول خدا ! چگونه ممكن است كسى غير از شما زيور آسمانها و زمينها باشد؟! پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: اى ابىّ ! سوگند به آن كسى كه بحق مرا به پيامبرى برانگيخت ، مقام و منزلت حسين بن على در آسمان ، بالاتر از منزلت او در زمين است . در سمت راست عرش خداوند عز و جل نوشته شده است: [حسين] چراغ هدايت و كشتى نجات و امامى سستى ناپذير، با عزّت، افتخارآفرين، راهنما، و ذخيره[اى گرانبها ]است .[38]

֎֎֎֎֎

امام حسن علیه السّلام فرمودند:
إنّ الحسينَ بنَ عليٍّ عليهماالسلام، بعدَ وفاةِ نَفْسي ومُفارَقَةِ رُوحي جِسْمي، إمامٌ مِن بَعدي، وعندَ اللّه ِ جلّ اسمُهُ في الكتابِ، وِراثة مِن النّبيِّ صلى الله عليه و آله أضافَها اللّه عزّ وجلّ لَه في وِراثةِ أبيهِ واُمّهِ، فعَلِمَ اللّه ُ أنّكم خِيَرةُ خَلقِهِ، فاصْطَفى مِنكُم مُحمّدا صلى الله عليه و آله، واختارَ محمّدٌ عليّا عليه السلام، واختارَني عليٌّ عليه السلام بالإمامةِ، واخْتَرْتُ أنا الحُسَينَ عليه السلام؛
بعد از وفات من و جدا شدن روح از بدنم، حسين بن على عليهماالسلام امام است. وراثت او از پيامبر صلى الله عليه و آله نزد خدا در كتابْ [لوح محفوظ يا قرآن و يا وصيت نامه] ثبت است كه خداوند عز و جل اين وراثت را به وراثت از پدر و مادرش افزوده است؛ زيرا خدا دانست كه شما بهترين خلق او هستيد. از اين رو، از ميان شما محمّد صلى الله عليه و آله را برگزيد و محمّد، على عليه السلام را و على عليه السلام مرا به امامت انتخاب كرد ومن حسين عليه السلام را برگزيدم.[39]

֎֎֎֎֎

حضرت فاطمه عليها السّلام فرمودند:
دَخَلَ إليَّ رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله عِندَ وِلادَتي الحُسَينَ عليه السلام فَناوَلتُهُ إيّاهُ في خِرقةٍ صَفراءَ ، فَرَمى بِها وَأخَذَ خِرقَةً بَيضاءَ وَلَفَّهُ فيها ثُمَّ قالَ: خُذيهِ يا فاطِمَةُ فَإنَّهُ امامُ ابنُ امامٍ أبو الأئِمَّةِ التِسعَةِ ، مِن صُلبِهِ ائِمَّةٌ أبرارٌ وَالتّاسِعُ قائِمُهُم؛
پس از آن كه حسين عليه السلام را به دنيا آوردم ، رسول خدا صلى الله عليه و آله نزد من آمد . طفل را در پارچه اى زرد رنگ، به دست آن حضرت دادم . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آن پارچه را دور انداخت و پارچه سفيدى گرفت و حسين را در آن پيچيد . آن گاه فرمود: بگيرش اى فاطمه ، كه او امام است و فرزند امام . او پدر نُه امام بزرگوارى است كه از صُلب او به دنيا مى آيند و نُهمين آنان قائم است .[40]

֎֎֎֎֎

پی نوشت:
[1] الکافى ج 6 ص 474.
[2] مجمع الزواید ج 5 ص 162.
[3] تفسیر نورالثقلین ج 2 ص 23.
[4] موسوعه  کلمات الامام  الحسین علیه السلام ص 246، الکافى ج6، ص19.
[5] طبقات ابن سعد، زندگانى امام حسین علیه السلام ص 36.
[6] بحارالانوار ج 82 ص 311.
[7] بحارالانوار، ج 10 ص 317.
[8] مشکاة الانوار ص 170.
[9] عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 72.
[10] احتجاج طبرسى ص 336.
[11] فتوح ابن اعثم ج 5، ص 14.
[12] احتجاج طبرسى ص 296.
[13] ارشاد القلوب ص 186.
[14] بحارالانوار ج 44، ص 13.
[15] مناقب 4: 66 بحار 44: 190 ح 3.
[16] مکارم الاخلاق ص 145.
[17] احقاق الحق 11: 601 موسوعة کلمات الامام الحسین: 360.
[18] دعائم الاسلام ج 2 ص 130.
[19] بحارالانوار 44: 192 ح 5.
[20] موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام ص 624، بحارالانوار ج 66، ص 433.
[21] موسوعه‏ کلمات‏ الامام‏ الحسین علیه‏ السلام ص646، بصائرالدرجات ص452.
[22] موسوعة کلمات الامام الحسین علیه  السلام ص 7، سلیم بن قیس ص 172.
[23] موسوعة کلمات الامام الحسین علیه  السلام ص 809.
[24] موسوعة کلمات الامام الحسین علیه  السلام ص 791.
[25] عیون الاخبار ج 2 ص 278.
[26] کنزالعمال ج 8 ص 82.
[27] نورالثقلین ج 1، ص 363.
[28] مناقب ابن شهر آشوب ج 4، ص 89.
[29] مهج الدعوات 157، بحار 86: 313 ح 65.
[30] محاسن برقى ج 1، ص 146.
[31] مصباح کفعمى: ص 405.
[32] اسدالغابة 2: 21.
[33] معالى السبطین، ج 1 ص 246.
[34] وسائل الشيعه/ ج 14/ ص 436.
[35] امالي صدوق: 101.
[36] المناقب لابن شهر آشوب: 4/73.
[37] احقاق الحقّ: 11 / 431.
[38] عيون أخبار الرضا: 1 / 59 / 29.
[39] الكافي: 1 / 301 / 2.
[40] كفاية الأثر: 194.