موضع گیری "امام خمینی"(ره) در مورد روحانیت و سیاست پس از آزادی از زندان (1343 ش)

پس از سخنرانی امام خمینی(ره) در سیزدهم خرداد 1342ش و دستگیری ایشان توسط رژیم طاغوت و وقوع قیام پانزدهم خرداد، رژیم، آن حضرت را نزدیك به ده ماه درحبس نگاه داشت و سپس در خانه ای تحت نظر گرفت. اما عكس العمل شدید مردم در مورد این محاصره، بازهم رژیم را به عقب نشینی وادار كرد تا آن كه امام خمینی را در هجدهم فروردین 1343 آزاد كردند. پس از آزادی امام خمینی(ره)، رژیم وانمود كرد كه امام با نظام پهلوی به تفاهم رسیده است. روزنامه اطلاعات در این باره نوشت: "چقدر جای خوشوقتی است كه جامعه روحانیت نیز اكنون با همه مردم، همگام در اجرای برنامه های انقلاب شاه و مردم شده است". این خبر با واكنش تند آن بزرگوار مواجه شد. از این رو حضرت امام سه روز پس از آزادی، در بیست و یكم فروردین 1343، طی نطقی، طوفانی از خشم و نفرت علیه رژیم ستمشاهی به پا كردند و رژیم را وادار ساختند كه دست به عقب نشینی فضاحت باری بزند. ایشان در این نطق فرمودند: "در این روزنامه، تحت عنوان اتحاد مقدس در سرمقاله نوشته بودند كه با روحانیت تفاهم شده و روحانیان با انقلاب سفید شاه و ملت موافق هستند. كدام انقلاب؟ كدام ملت؟ آیا این انقلاب مربوط به روحانیت و مردم است؟! آقایان كه در دانشگاه هستید، برسانید به همه كه روحانیت با این انقلاب موافق نیست. خمینی را اگر دار بزنند تفاهم نخواهد كرد." این سخنرانی باعث شد كه رژیم با دست پاچگی نماینده ای به محضر امام بفرستد و رسماً عذرخواهی كند. در گام بعدی، رژیم، امام را از دخالت در سیاست برحذر داشت و سیاست را حیله و دروغ معرفی كرد. ولی امام ضمن رسوا كردن چهره طاغوت، لزوم دخالت روحانیت در سیاست را یادآور شده و سیاست را از دیانت جدا ندانستند.