اوایل بهمن 57 خبر تصمیم امام در بازگشت به کشور منتشر شد. مردم و دوستان امام نگران جان ایشان بودند چرا که هنوز دولت دست نشانده شاه سرِ پا و حکومت نظامى برقرار بود. از این رو دوستان امام نیز توصیه به تعویق سفر تا تأمین شرایط داشتند. از سوى دیگر حضور امام در این شرایط در جمع میلیون ها مردم به پاخاسته از دید امریکا به معناى پایان حتمى کار رژیم شاه بود. اقدامات فراوانى از تهدید به انفجار هواپیما گرفته تا وقوع کودتاى نظامى براى تعویق سفر ایشان صورت گرفت. حتى رئیس جمهور فرانسه واسطه شد؛ (پاورقی: قدرت و زندگى: خاطرات رئیس جمهور فرانسه؛ ترجمه محمود طلوعى؛ ص 545) اما امام خمینى تصمیم خویش را گرفته و طى پیامهایى به مردم ایران گفته بود مى خواهد در این روزهاى سرنوشت ساز و خطیر در کنار مردمش باشد. دولت بختیار با هماهنگى ژنرال هایزر فرودگاههاى کشور را به روى پروازهاى خارجى بست. جمعیتى انبوه از سراسر کشوربه سوى تهران سرازیر شدند و در تظاهرات میلیونها تن از مردم تهران شرکت کرده و خواستار باز شدن فرودگاهها بودند. جمعى از روحانیون و شخصیتهاى سیاسى در مسجد دانشگاه تهران تا باز شدن فرودگاه دست به تحصن زدند. دولت بختیار پس از چند روز تاب مقاومت نیاورد و ناگزیر از پذیرفتن خواست ملت شد.
سرانجام امام خمینى بامداد 12 بهمن 1357 پس از چهارده سال دورى از وطن وارد کشور شد.
استقبال بى سابقه مردم ایران چنان عظیم و غیرقابل انکار بود که خبرگزاری هاى غربى نیز ناگزیر از اعتراف شده و مستقبلین را چهار تا شش میلیون نفر برآورد کردند. سیل جمعیت از فرودگاه به سوى بهشت زهرا(س)، مزار شهیدان انقلاب اسلامى، روانه شد تا سخنان تاریخى امام را بشنود. در همین نطق بود که امام خمینى تعیین دولت با پشتیبانی مردم را اعلام کردند.
منبع: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)
مطالب مرتبط
