اعتکاف، اعتصابی در برابر بت های درون

اعتکاف بهترین فرصت بندگی و اندیشه درباره خود و خدای خویش

اعتکاف، ایام از دیگران بریدن و تمرین بندگى و روزنه ای برای ورود به عالم بالا و مقدمه ای برای ترک گناه است.
ماه رجب ، نیکوترین ماه ها و متعلق به ذات باری تعالی می باشد و روزهای اعتکاف در این ماه را باید همچون درّی پربها درون این صدف غنیمت شمرد چرا که ؛ در این ماه، خوان نعمت و موهبت الهی آماده است تا درون قلب های کسانی را که با دستان خالی به استقبال او می روند، سرشار از نور خدایی کند.
اعتکاف، زمانی است که از زندگی دنیوی خلاصی می یابی و فرصتی به دست می آوری برای اندیشه درباره خود و خدای خود.

ترکیب عبادات در اعتکاف

اعتکاف، هم خود عبادت است و هم ترکیبی است از عبادت های دیگر. ماندن در مسجد و میهمانی در خانه خدا، روزه دارى، قرآن و ذکر و دعا، نماز شب و شب زنده دارى، توبه و استغفار عباداتی است که پالایش دهنده روح انسان از پلیدی هاست. روز اول اعتکاف، سیزدهم رجب، ولادت امیرمؤمنان علی(علیه السلام) و روز پایان آن، وفات حضرت زینب(سلام الله علیها)، وارث صلابت و شهامت و نماد صبر و شکیبایی است.
 اعتکاف یکی از عبادات بسیار زیبا و سازنده می باشد، عملی که از پیامبران خدا به ویژه حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) و ائمه اطهار به ما به ارث رسیده است، آنها نیز به این سنت پایبند بوده و در زمان های خاص آن را انجام می دادند

اعتکاف را به شبکه معنویت خواهی تبدیل کنیم

اعتکاف نوعی کناره گیری از فضای اجتماعی متداول و برقراری ارتباط با خدا و حضور قلب است.
نکته محوری در مناسک الهی، پیوند این مناسک با ولی خدا و ولی جامعه است، در مناسکی چون شب قدر، اعیاد و ... یکی از اعمال دعای ندبه است که نشان می دهد توجه به ولی خدا بسیار مهم است و از نکات کلیدی مناسک الهی به شمار می رود.
باید اعتکاف را به شبکه معنویت خواهی تبدیل کنیم و حلقه های معنوی در اعتکاف تشکیل دهیم تا این حلقه ها بعد از این مراسم معنوی همچنان ارتباط خود را حفظ کنند.

فلسفه و شرایط اعتکاف

 اعتکاف یکی از عبادات بسیار زیبا و سازنده می باشد، عملی که از پیامبران خدا به ویژه حضرت رسول(صلی الله علیه وآله) و ائمه اطهار(علیهم السلام) به ما به ارث رسیده است، آنها نیز به این سنت پایبند بوده و در زمان های خاص آن را انجام می دادند.
اعتکاف نقش فوق العاده سازنده ای در زندگی فرد دارد، فرصتی به انسان می دهد تا به سوی خداوند متعال برگردد، با خدای خودش خلوت کرده و رابطه خود را با خدا یکبار دیگر مطالعه کرده و نقص ها و ضعف هایش را پیدا کند. اعتکاف نقش تقوایی فراوان دارد و سبب می شود انسان حضور پروردگار را بیش از پیش احساس کند.
در اعتکاف انسان باید بتواند سه شبانه روز متوالی در مسجد جامع مستقر شده، از دیگران ببرد و در خانه خدا معتکف شود، روزها روزه دار باشد و شبانه روز به عبادت بپردازد و تمام لحظات را در حال عبادت باشد گرچه می خوابد، افطار می کند، سحری می خورد و ...  اما تمامی این اعمال را قربه الی ا... انجام دهدو  این تمرین اثر سازنده ای بر وی خواهد داشت.

آثار فردی و اجتماعی و فواید اعتکاف

در بعد فردی، اعتکاف فرصت مناسبی را فراهم می آورد تا انسان به خودش و به حسابرسی خویش بپردازد، اشتباهاتش را ببیند و درواقع یک بازبینی نسبت به خود داشته باشد. وقتی تک تک انسان ها ساخته شوند بالطبع جامعه نیز ساخته می شود.
در پاسخ برخی افراد که اشکال می گیرند من کارم را درست می کنم اما دیگران چطور؟! باید گفت: شما، کارت را درست می کنی و به گونه ای که دیگران از شما یاد می گیرند و این بوی عطر معنوی شما جاهای دیگر را نیز پر می کند و اثر می گذارد، بالاخره وقتی هر فردی خود را این گونه ببیند ناخودآگاه جامعه نیز بهتر می شود. همانطور که وقتی یک نفر آلوده است ممکن است دیگران را آلوده و مبتلا  کند در خوبی نیز همین طور است.
پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) و امام راحل (ره) نیز یک نفر بودند اما هر کدام در جامعه خود چه کردندو چه تحولی ایجاد کردند.  این طور نیست که بگوییم با یک گل بهار نمی شود اتفاقا باید همین یک گل ها نیز آنقدر سعی کنند خوبی ها را از خود بروز دهند تا دیگران نیز با دیدن آنها خوب شوند.
بنابراین اعتکاف، آثار فردی فوق العاده ای دارد که این آثار در جامعه نیز بروز می کند، البته با توجه به این که اعتکاف در مسجد جامع است آثار جمعی آن نقدا در همان جمع معتکفان پیدا خواهد شد اما وقتی معتکفان از مسجد بیرون می آیند در جامعه نیز اثرگذار می باشند.

لحظه ی آغاز اعتکاف

بیایید لحظه ای که می خواهیم برای آغاز اعتکاف وارد مسجد شویم این عبارت نقل شده از ائمه را ذکر کنیم؛ رَبیِّ عَبْدُکَ بِبابِک؛ ای رب من بنده تو دم در توست و اجازه ورود می خواهد. با یک اجازه و اذنی وارد مسجد شویم و با شروع زیبایی اعتکاف را آغاز کنیم و در طول این سه روز نیز  مرتب آنچه کرده ایم و به کجا رسیدیم را بازبینی کنیم تا دست خالی برنگردیم.  وقتی معتکف سه روز خود را پای بند خانه خدا می کند باید در انتهای اعتکاف، خدایی برگردد و حالت خدایی پیدا کنند، صفات زیبای خدا را در خود ببیند و در طول مدت عمرش آن را نگاه دارد.

اعتصاب یا اعتکاف؟

سه روز، اعتصاب خود را به او اعلام می کنم؛ اعتصابی به معنای اعتراض در برابر بت های درون؛ اعتصابی به مفهوم مبارزه با جاذبه های پوشالی دنیا؛ اعتصابی به عمقِ ادراک و به ژرفنای تَعقّل. خدا، نام اعتصاب را، اعتکاف می گذارد، تا موافقت خویش را اعلام کرده باشد.
ایام البیض، سه روزی است که کارنامه زندگی من، به روشنایی و سفیدی دعوت می شود و خداوند، نگاه عفوآمیز خود را بر من منتشر می سازد.
پلک که می بندی، صدای بال فرشته ها را می شنوی. چقدر به خداوند نزدیکم؛ نزدیک تر از فرشته های مقرّب!

مجالی برای تولد دوباره

این سه روز، فرصتی است خاص، برای آشتی با دوست. سه روز، اوج یگانگی من است با او؛ با او که از شوق علی وار شدن جهان، به تصَدّق حیدری اش، به تمام بشریت از در مهربانی و کرامت، سلام کرده است. چه بهانه مقدسی است این میلاد؛ بهانه ای برای تولد دوباره همه ما.

سه روز رها شدن از خود

سه روز تا نهایت وقت است؛ سه روز تا ابدیت ؛ سه روز برای آخرین پرواز.
آسمان، مشتاقانه آغوش گشوده تا پرواز در بی نهایتمان را نفس بکشد.
پلک که می بندی، صدای بال فرشته ها را می شنوی. چقدر به خداوند نزدیکم؛ نزدیک تر از فرشته های مقرّب!
سه روز فرصت از خویشتن رها شدن ؛ سه روز فرصت بریدن از دو روزه دنیایی؛ سه روز برای پرهیزگاری. سه روز، در خویش می نگری و در خویش زندانی می مانی، تا نفس اماره در مسجد، پاک و طاهر شود و پیشانی ات، بوی سجده های امام چهارم را بگیرد.

مهربان تر از تو چه کسی؟!

مهربان تر از تو، سراغ ندارم.همه گناهانم را می بینی؛ اما هر بار، با مهربانی بیشتر از پیش، مرا به خود می خوانی؛ به خانه امن خویش می سپاری تا سه شبانه روز، عطر خداوندی ات را از جانم لبریز کند. به گلدسته های مسجد سپرده ای، بهترین آوازهای داوودی را اذان کنند و در گوش ما، حضور مهربانی ات را زمزمه کنند. من، سراپا تسلیم، به شوق زیارت عطر خداوندی ات، پیشانی خویش به سجده می سایم و با اشک، درِ رحمت بی پایان تو را می کوبم که: «الهی العفو، الهی...».

منابع :
سایت حوزه
خبرگزاری دانشجویان ایران
سایت تابناک